بررسی اثر متغیرهای عملیاتی در تولید نانو ذره های ایندومتاسین با روش جت های برخوردی محدود شده

مشکل عمده بسیاری از داروها در صنعت داروسازی، فراهمی زیستی ناچیز آن ها، به واسطه حلالیت و نرخ انحلال پذیری ضعیف در بسیاری از حلال ها (به ویژه آب) می باشد. کاهش اندازه ذره های دارویی تا مقیاس نانو از جمله روش هایی است که در رفع این مشکل موثر شناخته شده است. در پژوهش حاضر، تولید نانو ذره های ایندومتاسین با استفاده از روش جت های برخوردی محدود شده طی فرایند رسوب گذاری ضد حلالی صورت پذیرفته  است. همچنین اثر متغیرهای عملیاتی موثر در فرایند مانند سرعت همزن، نسبت فرونشانی، غلظت محلول دارویی و شدت جریان کل به صورت تجربی مورد بررسی قرار گرفته است. با توجه به نتیجه های به دست آمده از تصویرهای میکروسکوپ الکترونی روبشی دیده شد که با افزایش سرعت همزن از شرایط بدون هم زدن به ۴۰۰ وrpm ۱۲۰۰، اندازه ذره ها از ۲۱۵ تا nm ۸۸ کاهش یافته است. در بررسی تغییرهای نسبت فرونشانی به صورت ۵/۱:۱، ۱:۵ و ۱:۱۲، کاهش اندازه ذره ها از ۱۲۹ تا ۸۶ وnm۸۰ دیده شد. بررسی افزایش متغیر غلظت از ۱۰ تا mg/mL ۵۰، کاهش اندازه ذره ها از ۹۸ تا nm ۷۷ را همراه با تجمع در ذره ها نشان داد. در بررسی تغییرهای شدت جریان کل نیز تاثیر این متغیر در  کاهش اندازه ذره ها از ۹۵ تا nm ۸۶ به ازای افزایش آن از ۳۰۰ تا ml/min۶۰۰ دیده شد. همچنین نتیجه های آنالیز گرماسنجی پویشی تفاضلی موید این امر است که روش جت برخوردی به خوبی قادر به تولید پلی مورف های شبه پایدار خالص a داروی ایندومتاسین می باشد که می تواند به طور چشمگیری انحلال پذیری این ماده دارویی را افزایش دهد.

کلیدواژه ها:

نرخ انحلال ، ایندومتاسین ، جت های برخوردی ، نانو ذرات