مقایسه تطبیقی طراحی معماری با الگوریتم ژنتیک و رویکرد سنتی: کارایی در بهینه سازی انرژی، نور طبیعی و آسایش حرارتی

در سال های اخیر، الگوریتم های تکاملی به ویژه الگوریتم ژنتیک (GA) به عنوان ابزاری موثر در طراحی معماری بهینه مطرح شده اند. این مقاله با هدف مقایسه ای میان روش طراحی مبتنی بر الگوریتم ژنتیک و رویکرد سنتی معماری، به تحلیل کارایی آن ها در بهینه سازی شاخص هایی نظیر مصرف انرژی، نورگیری طبیعی، آسایش حرارتی، هزینه ساخت و جنبه های زیبایی شناسی پرداخته است. با مرور مطالعات موردی منتخب از سال ۲۰۱۵ تاکنون، یافته ها نشان می دهد که GA توانسته است به بهبود چشمگیر در شاخص های عملکردی از جمله کاهش ۱۷ تا ۲۳ درصدی مصرف انرژی و افزایش بهره وری نور روز دست یابد، در حالی که رویکرد سنتی غالبا از نظر کاوش در فضای طراحی و چندهدفه بودن، محدود است. هرچند GA نیازمند زمان محاسباتی بالا بوده و تنظیم دقیق پارامترهای آن ضروری است، اما ترکیب آن با تجربه طراحی می تواند به نتایج بهینه تری نسبت به روش های سنتی بینجامد. این مطالعه با هدف ارتقای بهره وری طراحی معماری، بر لزوم هم افزایی میان ابزارهای محاسباتی و قضاوت انسانی تاکید می کند.

کلیدواژه ها:

الگوریتم ژنتیک ، طراحی معماری ، بهینه سازی چندهدفه ، انرژی ساختمان ، نور طبیعی ، آسایش حرارتی ، طراحی پارامتریک ، روش سنتی