روانشناسی انگیزش در محیط های آموزشی

انگیزش یکی از ارکان بنیادین فرآیند یادگیری در محیط های آموزشی است که به عنوان نیروی محرکه رفتارهای یادگیری شناخته می شود. درک روانشناسی انگیزش، به معلمان و مدیران آموزشی کمک می کند تا شرایط بهینه ای برای یادگیری موثر فراهم آورند. این مقاله با هدف بررسی ابعاد مختلف انگیزش در محیط های آموزشی، به مرور مفاهیم پایه ای، نظریه های کلاسیک و معاصر، عوامل تاثیرگذار و استراتژی های ارتقای انگیزش پرداخته است. نظریه های مختلفی چون نظریه نیازهای مازلو، نظریه خودکارآمدی بندورا، و نظریه خودتعیینی دسی و ریان، چارچوبی مفهومی برای تحلیل انگیزش فراهم کرده اند. همچنین نقش معلم، محیط فیزیکی کلاس، حمایت خانوادگی و تفاوت های فردی همچون شخصیت و جنسیت، به عنوان عوامل تعیین کننده انگیزش تحصیلی تحلیل شده اند. در بخش های بعدی، چالش های نوظهوری مانند تاثیر فناوری های نوین و آموزش مجازی بر انگیزش یادگیری مورد بحث قرار گرفته است. نهایتا، پیشنهاداتی برای ارتقاء انگیزش در محیط های آموزشی ارائه شده است که می تواند راهگشای معلمان، مدیران و سیاست گذاران آموزشی باشد. این پژوهش با استفاده از منابع معتبر داخلی و خارجی، در پی ارائه تصویری جامع از روانشناسی انگیزش در آموزش و پرورش معاصر است و می تواند مبنایی برای تحقیقات بیشتر و بهبود عملکرد نظام های آموزشی باشد.

کلیدواژه ها:

روانشناسی ، انگیزش ، محیط های آموزشی ، یادگیری تحصیلی