مقایسه اثربخشی آموزش قصه گویی مبتنی بر خودگویی مثبت و ذهن آگاهی کودک محور بر بهزیستی روانشناختی کودکان سرطانی

چکیده این پژوهش با هدف اثربخشی آموزش قصه گویی مبتنی بر خودگویی مثبت و ذهن آگاهی کودک محور بر بهزیستی روانشناختی در کودکان سرطانی می باشد. روش کار: این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی دارای پیش آزمون-پس آزمون-پیگیری با دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه کودکان ۸ تا۱۲ ساله مبتلا به انواع سرطان که در سال ۱۴۰۰ تا خرداد ۱۴۰۱ در بیمارستان بوعلی سینای ساری تحت درمان بودند، انتخاب شدند که ۶۰ کودک مبتلا به سرطان به روش نمونه گیری هدفمند برحسب معیارهای ورود و خروج انتخاب شدند و سپس به طور تصادفی در سه گروه ۲۰ نفری جایگماری شدند. گروه آزمایشی اول به مدت ۱۰ جلسه تحت آموزش قصه گویی مبتنی بر خودگویی مثبت و گروه آزمایش دوم ۱۰ جلسه تحت آموزش ذهن آگاهی کودک محور قرار گرفتند. ابزار استفاده شده پرسشنامه ی بهزیستی روانشناختی کودکان (عابدی و همکاران، ۲۰۱۶) می باشد. تجزیه و تحلیل داده ها با تحلیل واریانس آنوا و آزمون تعقیبی بن فرونی در نرم افزار SPSS-۲۵ انجام شد. نتایج: نتایج نشان داد هر دو روش آموزش در بهزیستی روانشناختی کودکان سرطانی با اثربخشی معناداری همراه بودند و بعد از دو ماه پیگیری این تغییرات پابرجا بود. اما در مقایسه این دو رویکرد درمانی، آموزش قصه گویی مبتنی بر خودگویی مثبت نسبت به ذهن آگاهی کودک محور اثر گذراتر است. نتیجه گیری: هر دو روش آموزشی مطرح شده در افزایش بهزیستی روانشناختی کودکان سرطانی موثر هستند و می توان از هر دو روش بهره برد و در مقایسه این دو رویکرد قصه گویی اثرگذاری بیشتری دارد. کلمات کلیدی: بهزیستی روانشناختی، ذهن آگاهی کودک محور، قصه گویی مبتنی بر خودگویی مثبت، کودکان سرطانی

کلیدواژه ها:

بهزیستی روانشناختی ، ذهن آگاهی کودک محور ، قصه گویی مبتنی بر خودگویی مثبت ، کودکان سرطانی