تاثیر مصرف حاد بی کربنات سدیم و کافئین بر توان بی هوازی و سطح شاخص های بیوشیمیایی خستگی در مردان نخبه کراس فیتتر

هدف این مطالعه، بررسی اثرات مصرف حاد بی کربنات سدیم و کافئین، قبل از یک جلسه تمرینی، بر توان بی هوازی و سطح شاخص های بیوشیمیایی خستگی در خون مردان کراس فیت کار نخبه است. ۲۰ ورزشکار مرد، متخصص در کراس فیت، داوطلب شرکت در این مطالعه شدند و به طور تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند، شامل گروه بی کربنات سدیم (۵ نفر)، گروه کافئین (۵ نفر)، گروه ترکیبی بی کربنات سدیم و کافئین (۵ نفر) و گروه دارونما (۵ نفر). گروه اول به ازای هر کیلوگرم وزن بدن خود ۳ میلی گرم بی کربنات سدیم مصرف کردند؛ گروه دوم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن خود ۶ میلی گرم کافئین مصرف کردند؛ گروه سوم نیز از همین الگو پیروی کردند و از بی کربنات سدیم و کافئین استفاده کردند که یک ساعت قبل از جلسه تمرین شدید کراس فیت به هر گروه در کپسول های ژلاتینی داده شد. از سوی دیگر، گروه دارونما کپسول های حاوی سلولز مصرف کردند. جلسات تمرین طاقت فرسا شامل حرکات تراستر و بورپی بود. پس از اتمام این جلسات تمرین، آزمون RAST از همه آزمودنی ها انجام شد. همچنین نمونه های خون از آزمودنی های ناشتا قبل و بعد از این دوره ها گرفته شد تا تغییرات در سطوح گلوکز، آمونیاک و اسید لاکتیک ثبت و تجزیه و تحلیل شود. برای آزمایش فرضیه های مطالعه حاضر، از آزمون MANCOVA با سطح معنی داری P≥۰.۰۵ استفاده شد. نتایج نشان داد که سطوح حداکثر توان و میانگین توان بی هوازی در گروه کافئین+بی کربنات سدیم به طور قابل توجهی بالاتر از گروه دارونما بود، در حالی که این تفاوت در مقایسه با هر یک از گروه های کافئین یا بی کربنات سدیم ناچیز بود. از سوی دیگر، متغیر شاخص خستگی در همان گروه ترکیبی به طور قابل توجهی پایین تر از هر یک از گروه های کافئین یا بی کربنات سدیم بود، در حالی که این تفاوت در مقایسه با گروه دارونما ناچیز بود. در مقایسه با گروه دارونما، مصرف ترکیبی کافئین و بی کربنات سدیم نیز منجر به کاهش قابل توجهی در سطوح اسید لاکتیک و آمونیاک در نمونه های خون گرفته شده پس از تمرین شد. هیچ تفاوت معنی داری در سطوح گلوکز بین گروه ها مشاهده نشد

کلیدواژه ها:

بی کربنات سدیم ، کافئین ، توان بی هوازی ، شاخص های بیوشیمیایی ، خستگی