نقدی بر شیوه های آموزش زبان عربی در مدارس و آموزشگاه های ایران

یادگیری، اساسی ترین راه برای رشد و پیشرفت جوامع انسانی است و هر ملتی بخواهد در مقابل چنین مهمی مقاومت کند، روند روبه افولی را طی خواهد کرد. زبان، مهمترین و بهترین راه ارتباطی انسان ها با یکدیگر است و هر انسان و ملتی که بتواند زبانی را یاد گرفته و از آن بهره ببرد، خود را از سایر ملل و اقوام جداساخته و قدمی روبه پیشرفت برداشته است. زبان عربی، یکی از زبان های پرکاربرد تمدن جهانی است و می توان این موضوع را از کتاب ها و نوشته ها و منابع مختلف دریافت کرد؛ چراکه از دیرباز تاکنون، تمامی ملت ها بر این اقرار کرده اند که اگر زبان عربی و فیلسوفان و دانشمندان عرب زبان و یا نویسنده هایی که آثار خود را به زبان عربی می نوشتند نبودند، علم حاضر در جهان شاید سال ها بعد در دست بشریت بوده و پیشرفت کنونی حاصل نشده بود. آموزش زبان عربی در تمامی دنیا مورد توجه نظام های آموزشی قرار گرفته است و کشور عزیزمان، جمهوری اسلامی ایران نیز از این قاعده مستثنی نیست. ولیکن باید گفت که علی رغم اهمیت بسیار والای این زبان در جهان و ایران، آموزش این زبان با مشکلات بسیاری روبرو است. اصلی ترین دلیل این است که بسیاری، صرفا با نگرشی دینی و مذهبی به زبان عربی نگاه می کنند. در نهایت ما وظیفه داریم که بر این ادعا که هرچند درست است اما ناقص و ناکافی است، پاسخی جامع و درستی بدهیم. سعی ما در این پژوهش بر این بود که با روش توصیفی–تحلیلی، رویکردهای مختلف تدریس را واکاوی کرده، دیدگاه های مختلف را در دو دسته کلی، یعنی سنتی و نوین بشناسانیم و مزایا و معایب هر کدام را در آموزش زبان عربی، در کشور ایران بررسی کنیم.

کلیدواژه ها:

روش تدریس ، آموزش ، زبان عربی ، ایران