پلیمرهای پایدار

نگرانی های روزافزون ناشی از بحران انرژی، تغییرات آب و هوایی، کاهش منابع آب و آلودگی محیط زیستی ناشی از زباله های پلیمری، محصولات پتروشیمی و همچنین وابستگی به مواد خام مبتنی بر سوخت های فسیلی و تجمع خطرناک الاستیک ها در محیط زیست، بسیاری از دانشمندان را برای طراحی و اجرای رویکردهای پایدارتر برای سنتز پلیمرها برانگیخته است. علیرغم تلاش های جهانی برای بازیافت زباله های پلاستیکی، تنها ۹ درصد آنها بازیافت و ۱۲ درصد آنها سوزانده می شود و ۷۹ درصد زباله های پلاستیکی به اقیانوس ها، محل دفع زباله ها و دیگر زیستگاه های طبیعی ریخته می شود. پلیمرهای پایدار مزایای زیادی نسبت به پلیمرهای معمولی برای کاهش اثرات منفی زیست محیطی پلیمرها در کل چرخه حیات دارند. این مزایا آنها را به یک جایگزین بسیار مناسب برای پلیمرهای مشتق شده از سوخت های فسیلی تبدیل کرده است. پلیمرهای پایدار به مواد پلیمری مشتق از منابع کربن بازیافتی، تجدیدپذیر یا ضایعاتی اطلاق می شود که قابلیت بازیافت، تجزیه بستی یا کمپوست را دارند. از دیدگاه فنی، پلیمرهای پایدار را می توان مهندسی کرد تا در طیف وسیعی از صنایع برای کاربردهای مختلف از جمله بسته بندی، خودروسازی، نساجی و غیره مورد استفاده قرار گیرد. این مقاله، مروری بر معرفی این نوع پلیمرها و چالش های پیش رو برای تولید آنها است. امید استفاده از این نوع پلیمرها گامی در راستای سلامت تر نگهداشتن محیط زیست باشد.

کلیدواژه ها:

پلیمرهای پایدار ، زیست تخریب پذیر ، محیط زیست ، بازیافت ، چرخه عمر