ارائه چارچوبی برای تلفیق مشارکت شهروندان دربرنامه ریزی تاب آوری اقلیمی شهرها با تاکید بر شهرهای ایران

شهرنشینی، دارای اثرات منفی بسیاری بر محیط زیست و شرایط اقتصادی-اجتماعی و نابرابری ها بوده و چالشی جدی برای توسعه پایدار است. یکی از مهمترین این تاثیرات، اثر متقابل شهرنشینی و تغییر اقلیم است. چرا که شهرها از یک سو تحت تاثیر عوارض منفی تغییرات اقلیمی مانند کم آبی و خشکی و افزایش درجه حرارت قرار دارند و از سوی دیگر با تولید گازهای گلخانهای و جزایر حرارتی، خود به این پدیده دامن می زنند. در کشور ایران نیز، این اثرات متقابل مشهود بوده و ساکنان نواحی شهری را با مشکلات متعددی روبرو کرده است. برنامه ریزی تاب آوری اقلیمی در شهرها، یکی از اقدامات و چالشهای پیش روی برنامه ریزان شهری است که هدف آن، دستیابی به محیط شهری مقاوم و سازگار با تغییرات اقلیمی می باشد. رویکرد تاب آوری در مواجهه با تغییرات اقلیمی، چند وجهی و در بر گیرنده اقدامات و مداخلات قانونگذاران، برنامه ریزان، طراحان شهری است اما بدون مشارکت و همراه ی مردم و شهروندان دستیابی به آن ممکن نیست. در این مقاله، به بررسی نقش و اهمیت مشارکت مردمی در دستیابی به تاب آوری اقلیمی در مناطق شهری با تاکید بر شهرهای ایران پرداخته شده و تالش شده که چارچوبی برای دستیابی به این هدف ارائه شود.

کلیدواژه ها:

تاب آوری شهری ، تغییرات اقلیمی ، راهبردهای سازگاری اقلیمی ، مشارکت شهروندی