واکاوی مفاهیم کوه در قرآن کریم: رویکردی معناشناختی و تطبیقی با علوم نوین

کوهستان ها، به عنوان پدیده های طبیعی عظیم و باشکوه، همواره مورد توجه بشر بوده اند و در متون دینی، به ویژه قرآن کریم، جایگاه ویژه ای دارند. این مقاله با رویکردی معناشناختی و تطبیقی، به واکاوی مفاهیم مرتبط با کوه در قرآن کریم می پردازد و ارتباط آن را با یافته های نوین علوم زمین شناسی مورد بررسی قرار می دهد. هدف اصلی این پژوهش، تبیین ابعاد اعجاز علمی قرآن در رابطه با آفرینش کوه ها و نقش آنها در ثبات زمین است. قرآن کریم به کرات به کوه ها اشاره کرده و آنها را نمادهایی از قدرت الهی، عوامل ثبات بخش زمین، و محل نزول برکات معرفی می کند. آیات قرآنی به توصیفاتی از کوه ها می پردازند که امروزه با پیشرفت علم زمین شناسی، صحت آنها اثبات شده است. مفاهیمی نظیر نقش کوه ها به عنوان میخ های زمین، جلوگیری از لرزش آن، و اهمیت آنها در فرآیندهای زمین شناختی، از جمله مواردی هستند که در قرآن به آنها اشاره شده و علم نوین نیز بر آنها صحه گذاشته است. این پژوهش سعی دارد با تحلیل دقیق آیات قرآنی مربوط به کوه ها و مقایسه آنها با نظریات علمی معاصر، به عمق فهم ما از اعجاز علمی قرآن در این زمینه بیفزاید. مطالعه حاضر نشان می دهد که قرآن کریم، با گذشت قرن ها از نزولش، حقایق علمی را بیان کرده که تنها با پیشرفت های اخیر علمی قابل درک و اثبات بوده اند، و این خود دلیلی بر الهی بودن و اعجاز علمی آن است. تحلیل واژگانی و معنایی کلمات مربوط به کوه در قرآن، از جمله "جبال"، "رواسی"، و "اوتاد"، ابعاد جدیدی از اعجاز علمی قرآن را آشکار می سازد و این امکان را فراهم می آورد تا فهم عمیق تری از پیام های الهی در خصوص آفرینش داشته باشیم. این پژوهش همچنین به اهمیت کوه ها در ایجاد تعادل زیست محیطی و نقش آنها در حیات بشر، از منظر قرآنی و علمی، می پردازد.

کلیدواژه ها:

کوه ، قرآن کریم ، معناشناسی ، اعجاز علمی ، علوم نوین