الگوهای زهد و عشق در ادبیات عرفانی و غنایی

این مقاله به بررسی الگوهای زهد و عشق در ادبیات عرفانی و غنایی با استفاده از منابع کتابخانه ای و به روش توصیفی و تحلیلی می پردازد و تلاش می کند تا تفاوت ها و شباهت های این دو جریان ادبی را از منظر موضوعات معنوی تحلیل کند. با استفاده از روش تحلیل متنی و مرور منابع کلاسیک، نقش زهد به عنوان تجلی فاصله گیری از تعلقات دنیوی و عشق به عنوان نیروی محرکه ارتباط با ذات مطلق مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد که در ادبیات عرفانی، زهد و عشق به صورت تلفیقی و به عنوان دو روی یک سکه دیده می شوند، در حالی که در ادبیات غنایی، تاکید بیشتر بر جلوه های زمینی و زیبایی های ظاهری است. این مطالعه به درک عمیق تر از مولفه های معنوی ادبیات فارسی کمک کرده و زمینه های پژوهشی جدیدی را پیشنهاد می کند.

کلیدواژه ها:

الگوهای زهد ، عشق ، ادبیات عرفانی ، ادبیات غنایی ، تحلیل متنی ، معنویت