بررسی رابطه بین سطح تعامل دانش آموزان با پلتفرم های آموزش هوشمند و خودتنظیمی در یادگیری

هدف از پژوهش حاضر، بررسی رابطه بین سطح تعامل دانش آموزان با پلتفرم های آموزش هوشمند و میزان خودتنظیمی در یادگیری در میان دانش آموزان دوره ابتدایی شهرستان مهاباد است. با توجه به گسترش فناوری های نوین آموزشی و استفاده روزافزون از سامانه های هوشمند در فرآیند تدریس و یادگیری، شناخت نقش این ابزارها در تقویت مهارت های یادگیری دانش آموزان ضروری به نظر می رسد. پژوهش حاضر از نوع توصیفی-همبستگی و از نظر هدف، کاربردی است. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان پایه های چهارم تا ششم ابتدایی شهرستان مهاباد در سال تحصیلی ۱۴۰۴-۱۴۰۳ می باشد که از میان آن ها، نمونه ای به حجم ۲۰۰ نفر به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شد. برای گردآوری داده ها از دو پرسشنامه محقق ساخته سطح تعامل با پلتفرم های آموزش هوشمند و پرسشنامه استاندارد خودتنظیمی در یادگیری (Pintrich & De Groot) استفاده گردید. روایی ابزارها با بهره گیری از نظر خبرگان و پایایی آن ها با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ تایید شد. داده های گردآوری شده با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون تحلیل شدند. نتایج نشان داد که بین سطح تعامل با پلتفرم های آموزش هوشمند و میزان خودتنظیمی در یادگیری دانش آموزان رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. یافته ها بیانگر آن است که بهره گیری موثر از سامانه های هوشمند می تواند به ارتقای مهارت های شناختی و فراشناختی دانش آموزان کمک کند.

کلیدواژه ها:

آموزش هوشمند ، خودتنظیمی در یادگیری ، تعامل دانش آموز ، یادگیری دیجیتال