ارزیابی سطح توسعه سامانه های تولید قارچ خوراکی در ایران در بازه ۱۳۹۵ تا ۱۴۰۰

شناسایی مناطق توسعه یافته و یا محروم و توسعه نیافته در تولید یک محصول امری مهم و اساسی در جهت اتخاذ راهبردهای توسعه ملی و منطقه ای به شمار می رود که هدف عمده آن کاهش نابرابری بین منطقه ای و درون منطقه ای در تولید و دسترسی به محصولات کشاورزی است. رتبه بندی مناطق بر اساس درجه توسعه یافتگی صنایع کشاورزی آن اغلب به عنوان یک مسئله چندشاخصه مطرح می شود که روش های مختلفی برای مواجهه با آن وجود دارد. هدف از این پژوهش، ارزیابی سطح توسعه یافتگی سامانه های تولید قارچ خوراکی در استان های کشور و رتبه بندی آن ها در دو مقطع زمانی سال ۱۳۹۵ و ۱۴۰۰ با استفاده از روش تصمیم گیری چندشاخصه تاپسیس است. بدین منظور ۷۷ شاخص مختلف مورداستفاده قرار گرفت. وزن این شاخص ها با بهره گیری از روش آنتروپی شانون محاسبه شد. تحلیل شاخص های مختلف در این مطالعه، نابرابری میان استان ها ازنظر سطح توسعه یافتگی سامانه های پرورش قارچ خوراکی را نشان می دهد. با توجه به فسادپذیری قارچ و هزینه بالای حمل آن، عدم توسعه متوازن سامانه های تولید قارچ در استان های کشور باعث ایجاد نابرابری در دسترسی مصرف کنندگان به این محصول در سطح کشور شده است. نتایج نشان می دهد به طورکلی وضعیت استان های تولیدکننده در طول بازه موردبررسی بهبودیافته است. استان های شامل رتبه های پایین نیازمند اتخاذ سیاست ها و انجام اقدامات مناسب هستند تا بتوانند زمینه توسعه متعادل ملی و منطقه ای در تولید و توزیع این محصول را ایجاد کنند. ارزیابی سطح توسعه یافتگی استان ها می تواند به بهبود مدیریت سامانه های تولید این محصول کمک کند و این صنعت را به سمت توسعه و بهره وری بیشتر هدایت کند.

کلیدواژه ها:

آنتروپی شانون ، تصمیم گیری چندشاخصه ، سطح توسعه یافتگی ، قارچ ، کپ لند