هوش های چندگانه و راهبردهای نوین در آموزش استعدادهای درخشان

آموزش استعدادهای درخشان نیازمند رویکردهای آموزشی متنوع و مبتنی بر شناخت تفاوت های فردی است. نظریه هوش های چندگانه گاردنر با تاکید بر وجود انواع مختلف هوش، چارچوبی ارائه می دهد که می تواند به بهبود فرآیندهای یادگیری کمک کند. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر رویکرد هوش های چندگانه بر آموزش استعدادهای درخشان، راهبردهای نوین آموزشی مرتبط با این نظریه را تحلیل می کند.برای رسیدن به این هدف، ابتدا انواع هوش (زبانی، منطقی، موسیقایی، فضایی، جنبشی، بین فردی، درون فردی و طبیعی) معرفی شده و نقش هر یک در یادگیری بررسی گردیده است. سپس چالش های موجود در سیستم های سنتی آموزش استعدادهای درخشان، از جمله تمرکز بیش از حد بر هوش منطقی-ریاضی و زبانی، شناسایی شده است. در ادامه، راهکارهای نوین شامل آموزش فردی سازی شده، روش های تدریس فعال، بهره گیری از فناوری و طراحی برنامه های آموزشی مبتنی بر تنوع هوشی مورد بررسی قرار گرفته اند.یافته ها نشان می دهند که استفاده از راهبردهای مبتنی بر نظریه هوش های چندگانه موجب افزایش مشارکت دانش آموزان، تقویت توانمندی های شناختی، و ارتقای یادگیری عمیق می شود. همچنین، معلمان می توانند با بهره گیری از این رویکرد، استعدادهای پنهان دانش آموزان را کشف کرده و مسیر رشد آن ها را تسهیل کنند. نتایج این پژوهش نشان می دهد که آموزش استعدادهای درخشان نیازمند نگاهی جامع به ابعاد مختلف هوش است و استفاده از روش های نوین می تواند موجب افزایش کارآمدی برنامه های آموزشی گردد.

کلیدواژه ها:

هوش های چندگانه ، استعدادهای درخشان ، آموزش فردی سازی شده ، راهبردهای تدریس ، فناوری آموزشی