تاثیر داستان گویی در یادگیری زبان فارسی در مدارس ابتدایی

داستان گویی یکی از کهن ترین شیوه های انتقال مفاهیم، زبان و فرهنگ در جوامع انسانی است که امروزه به عنوان ابزاری کارآمد در آموزش زبان های دوم از جمله زبان فارسی شناخته می شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر داستان گویی بر فرایند یادگیری زبان فارسی انجام شده و تلاش دارد نقش این رویکرد را در ارتقاء مهارت های زبانی، تقویت حافظه، افزایش انگیزه یادگیری و توسعه مهارت های اجتماعی زبان آموزان تحلیل کند. با تکیه بر چارچوب های نظری چون نظریه های شناختی، اجتماعی-فرهنگی ویگوتسکی، و یادگیری معنادار آوزوبل، نگارنده با بهره گیری از روش تحلیل محتوای کیفی، نتایج پژوهش های داخلی و بین المللی را مرور و ارزیابی کرده است. یافته ها نشان می دهند که استفاده از داستان در آموزش زبان فارسی نه تنها به ارتقاء واژگان، درک شنیداری و گفتاری زبان آموزان منجر می شود، بلکه به بهبود تعاملات میان فردی، درک فرهنگی و رشد تفکر انتقادی آنان نیز کمک می کند. در پایان، با توجه به ظرفیت های آموزشی گسترده داستان گویی، پیشنهاد می شود این رویکرد به صورت نظام مند در برنامه ریزی درسی آموزش زبان فارسی گنجانده شود و از داستان های بومی و فرهنگی برای غنی سازی فرایند یاددهی-یادگیری بهره برداری گردد.

کلیدواژه ها:

یادگیری زبان فارسی ، داستان گویی ، آموزش زبان دوم ، مهارت های زبانی ، نظریه های یادگیری