بررسی آزمایشگاهی کارایی پلیمرهای سلولزی زیست تخریب پذیر در شکست امولسیون آب در نفت

نفت خام استخراج شده از مخازن دارای مقدارهای زیادی آب نمک، خاک و یون ها می باشد. تنش ­های وارد شده به نفت خام در هنگام استخراج و بهره برداری موجب تبدیل بخش زیادی از این مخلوط به امولسیونی پایدار از آب در نفت می شود. این امولسیون در صورت جدا نشدن از نفت، موجب بروز مشکل­ های جدی مانند خوردگی تجهیزها، افزایش افت فشار در خطوط لوله و مسموم­ شدن کاتالیست های مورد استفاده در فرایندهای پایین دستی خواهد شد. استفاده از مواد شیمیایی تعلیق شکن برای ناپایدار کردن لایه ی فیلم ایجاد شده اطراف قطره های آب و شکست امولسیون مرسوم ترین روش مورد استفاده در جداسازی آب از نفت می باشد. هدف از این پژوهش بررسی کارایی چهار تعلیق شکن شیمیایی زیست تخریب پذیر از گروه ترکیب­ های سلولزی شامل سلولز استات، کربوکسی متیل سلولز با نام تجاری Walocel و دو نوع از مشتقات متیل سلولز با نام های تجاری Methocel-E۵  و  Methocel-K۳ برای شکست امولسیون آب در نفت است. آزمون بطری برای بررسی کارایی این مواد در امولسیون زدایی از نفت خام میدان سروستان انجام و مشخص شد که Walocel و Methocel-E۵ دارای عملکرد بهتری نسبت به سلولز استات و Methocel-K۳ هستند. نتیجه ­های به ­دست ­آمده از آزمایش ­های امولسیون­زدایی در دماها و غلظت­ های گوناگون تعلیق شکن نشان داد که با افزایش دمای سامانه و غلظت تعلیق شکن بازده شکست امولسیون افزایش می­ یابد. کربوکسی متیل سلولز (Walocel) در دمای ۸۰ درجه سلسیوس و غلظت ppm ۳۰۰۰ در مدت زمان  ۲ ساعت و متیل سلولز (Methocel-E۵) در دمای ۸۰ درجه سلسیوس و غلظت ppm ۳۰۰۰  در مدت زمان ۴ ساعت باعث جداسازی ۹۰ درصد از آب موجود در امولسیون می شوند. میزان جداسازی پس از ۱۲ ساعت در دمای ۸۰ درجه سلسیوس و غلظت ppm ۳۰۰۰ به ترتیب ۹۹ درصد و ۹۸ درصد برای Walocel و  Methocel-E۵ می باشد.

کلیدواژه ها:

تعلیق شکن ، امولسیون آب در نفت ، شکست امولسیون ، زیست تخریب پذیر