تاثیر منگنز استئارات بر کارایی یک ضداکسنده ی فنولی در تخریب گرمایی-اکسایشی پلی پروپیلن

هدف این پژوهش دستیابی به فرمولاسیون یک افزودنی برای تولید فیلم های پلی­پروپیلن اکسازیست تخریب­ پذیر بود. افزودنی یادشده می ­بایست طی دوره ی عمر مفید فراورده، ویژگی های آن را حفظ نماید و پس از سپری شدن این دوره، به سرعت موجب تخریب اکسایشی فراورده شود به طوری که بتواند در طبیعت توسط ریزجانداران به عنوان منبع غذایی مورد استفاده قرارگیرد. رفتار اکسایش گرمایی فیلم های نازک پلی­پروپیلن (با ضخامت ۵۰± ۲۵۰ میکرومتر) دارای غلظت های وزنی گوناگون از ضداکسنده ی فنولی تجاری ۱۰۱۰ و منگنز استئارات، به عنوان مشوق اکسایش، در هر دو حالت مذاب و جامد مورد مطالعه قرارگرفت. پایداری گرمایی-اکسایشی در حالت مذاب با استفاده از گرماسنجی روبشی تفاضلی مورد بررسی قرارگرفت. برای بررسی پایداری گرمایی-اکسایشیدر حالت جامد، آزمایش کهنه شدن در آون در دمای  °C۹۰ و سپس اندازه گیری تغییر شاخص کربنیل، ویژگی­ های کششی، شاخص جریان مذاب و چگالی بر روی نمونه ها انجام شد. نتیجه­های آزمون های گوناگون نشان داد که با تغییر نسبت غلظت های منگنز استئارات به ضداکسنده می ­توان پایداری پلیمر را در هر دو حالت مذاب و جامد تغییر داد. بر این اساس، نشان داده شد که نمونه ی دارای ۱/۰ درصد وزنی منگنز استئارات  و ۳۵/۰ درصد وزنی ضداکسنده ی ۱۰۱۰ پایداری مطلوبی درهر دو حالت مذاب و جامد دارد و همچنین، پس از یک دوره ی مشخص پایداری در حالت جامد، می ­تواند به سرعت متحمل اکسایش گرمایی شود. بنابراین، نتیجه گیری شد که این فرمولاسیون می ­تواند برای طراحی فراورده­ای اکسازیست تخریب پذیر به کارگرفته شود که افزون بر دارا بودن پایداری دلخواه هنگام فراوری مذاب و در زمان مصرف به عنوان یک فیلم، بتواند پس از طی عمر مفید، به سرعت دچار تخریب گرمایی-اکسایشی شده و برای تخریب زیستی نهایی آماده شود.

کلیدواژه ها:

اکسازیست تخریب پذیر ، اکسایش گرمایی ، پلی پروپیلن ، منگنز استئارات