تاثیردو روش خودالگودهی بر یادگیری سرویس تنیس روی میز پسران نوآموز

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر دو روش خودالگودهی (پیشخوراند و مرورگری مثبت) بر یادگیری سرویس تنیس روی میز می باشد. ۲۱ پسر مبتدی با میانگین سنی ۱۰ تا ۱۴ در این پژوهش شرکت کردند که به شکل تصادفی در ۳ گروه ۷ نفری خودالگودهی پیشخوراند، خودالگودهی مرورگری مثبت و کنترل تقسیم شدند. گروه خودالگودهی پیشخوراند اجرای موفقیت آمیز آینده خود را که تا به حال قادر به انجام آن نبوده را مشاهده می کرد.گروه خودالگودهی مرورگری مثبت، رفتار مطلوب که با حداکثر توانایی انجام داده بود را مشاهده می کرد و گروه سوم گروه کنترل بود که تمرینات را بدون دیدن فیلم انجام می دادند. در ادامه هر کدام از نوآموزان در هر جلسه ۵۰ سرویس پیچ زیر را به مدت ۱۰ جلسه تمرین کردند. در انتهای جلسه دهم آزمون اکتساب گرفته شد و یک هفته پس از آن آزمون انتقال تحت فشار انجام شد. نتایج تحلیل واریانس مختلط در هر دو مرحله اکتساب و انتقال نشان داد که هر سه گروه در عملکرد سرویس تنیس روی میز پیشرفت معنی دار داشتند اما یادگیری گروه های خودالگودهی به شکل معنی داری از گروه کنترل بهتر بود. نتایج به طور کلی بیانگر اثربخشی روش خودالگودهی در بهبود یادگیری می باشد.

کلیدواژه ها:

نظریه خودتنظیمی ، یادگیری مشاهده ای ، آزمون انتقال