بررسی تاثیر بازی های انفرادی و گروهی بر مهارت های اجتماعی و خودکارآمدی در کودکان اختلال هماهنگی رشدی

هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر بازی های انفرادی و گروهی بر مهارت های اجتماعی و خودکارآمدی در کودکان اختلال هماهنگی رشدی بود. پژوهش حاضر، از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با سه گروه بازی های انفرادی، بازی های گروهی و گروه کنترل است. جامعه آماری شامل کودکان اختلال هماهنگی رشدی شهر مشهد با دامنه سنی ۸-۹ سال بودند. تعداد ۴۵ نفر به روش نمونه گیری در دسترس و هدفمند انتخاب و پس از کسب رضایت نامه کتبی به صورت تصادفی گروه بندی شدند. ابزار مورد استفاده نسخه فارسی پرسشنامه اختلال هماهنگی رشدی، آزمون MABC، مقیاس رشد اجتماعی وایلند و مقیاس خودکارآمدی کودکان در تعامل با همسالان بود. روش اجرا به این صورت بود که ابتدا پیش آزمون مقیاس رشد اجتماعی و مقیاس خودکارآمدی گرفته شد. مداخله تحقیق به صورت گروهی و انفرادی برای مدت ۸ هفته، دوبار در هفته و برای ۴۵ دقیقه اجرا گردید. پس از اتمام مداخله پس آزمون مقیاس رشد اجتماعی وایلند و مقیاس خودکارآمدی گرفته شد. نتایج این تحقیق نشان داد که مداخله بازی های های گروهی و انفرادی نسبت تاثیر معناداری بر بهبود رشد اجتماعی و خودکارامدی کودکان داشتند. همچنین در مورد تفاوت بین گروه ها نتایج نشان داد که بازی های گروهی نسبت دو گروه دیگر برتری بیشتری داشت. بنابراین، با توجه به اثرگذاری بیشتر بازی های گروهی به مربیان و کاردرمان ها پیشنهاد می شود تا برای بهبود رشد اجتماعی و خودکارآمدی کودکان اختلال هماهنگی رشدی از شیوه بازی های گروهی استفاده کنند.

کلیدواژه ها:

بازی گروهی ، بازی انفرادی ، رشد اجتماعی ، خودکارآمدی ، اختلال هماهنگی رشدی