بررسی تاثیر انعطاف پذیری شغلی بر تعادل کار و زندگی کارکنان دولت در دوران پساکرونا

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر انعطاف پذیری شغلی بر تعادل کار و زندگی کارکنان دولت در دوران پساکرونا بود. این مطالعه از نظر هدف کاربردی و از نظر روش، توصیفی-همبستگی بوده و جامعه آماری آن شامل کارکنان دولت بود که با استفاده از نمونه گیری در دسترس، تعداد ۳۸۴ نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های استاندارد مربوط به انعطاف پذیری شغلی و تعادل کار و زندگی استفاده شد. نتایج آزمون نرمال بودن داده ها نشان داد که توزیع متغیرها نرمال نیست؛ ازاین رو از آزمون های ناپارامتریک همچون همبستگی اسپیرمن و رگرسیون بوت استرپ استفاده شد. نتایج آزمون همبستگی اسپیرمن نشان داد که بین انعطاف پذیری شغلی و تعادل کار و زندگی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. همچنین تحلیل رگرسیون نشان داد که انعطاف پذیری توانسته است ۵۱ درصد از تغییرات تعادل کار و زندگی را پیش بینی کند و ضریب تاثیر آن از نظر آماری معنادار بوده است . یافته ها بیانگر آن است که افزایش انعطاف پذیری شغلی می تواند نقش مهمی در ارتقاء تعادل میان زندگی شخصی و کاری کارکنان ایفا کند. در پایان، بر اهمیت سیاست گذاری سازمانی در جهت افزایش انعطاف پذیری و طراحی محیط های کاری سازگار با نیازهای فردی کارکنان تاکید شد.

کلیدواژه ها:

انعطاف پذیری شغلی ، تعادل کار و زندگی ، کارکنان دولت ، دوران پساکرونا