حسین ذوالفقاری، مریم یوسف نژاد

عرصه تعلیم و تربیت از مهمترین زیرساخت های تعالی همه جانبه کشور و ابزار جدی برای ارتقای سرمایه انسانی شایسته کشور در عرصه های مختلف است. تعلیم و تربیت دارای کارکردهای مختلفی از جمله علمی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی می باشد. براون و فرانسیس (۱۹۹۳) یادآور شده اند که تاریخ به ما آموخته است که تواناترین جوامع، آنهایی بوده اند که خانواده ها در آنها قویترین بنیاد و سازمان را داشته است(به نقل از صمدی و رضایی،۱۳۹۰). تعلیم و تربیت از مهم ترین ارکان هر نظام اجتماعی است که هر جامعه ای با توجه به عقاید و اهداف سیاسی و اجتماعی خود اصول وراهبردهایی برای آن تعریف می کند و خانواده به عنوان اولین نهاد آموزشی که در مسیر تربیت نقشی سترگ دارد باید در تحقق این اهداف همواره یاری دهنده سایر نهاد های تربیتی باشد. لازمه زندگی در اجتماع، داشتن آمادگی روانی، برخورداری از مهارت های اجتماعی، اعتماد به نفس و قدرت سازگاری اجتماعی است. خانواده، از ارکان اصلی هر جامعه، خشت بنای جامعه و کانون اصلی حفظ سنن و ارزش ها ،شالوده مستحکم مناسبات اجتماعی و خویشاوندی، مبدا بروز و ظهور عواطف ،مهد پرورش تفکر و اخلاق و تعالی انسانی به حساب آورد. تعاملات بین کودک و والدین ، مهمترین و اساسی ترین عامل در رشد شخصیت کودک است. برنامه تعلیم و تربیت کشور ما و اصول و چارچوب آن در برنامه درسی ملی و سند تحول بنیادین تعریف و شرح داده شده است. به منظور اهمیت این موضوع و تاثیر آن، محقق در این پژوهش با استفاده از روش پژوهش کیفی و استناد به شواهد موجود، برخی مقالات و سند تحول بنیادین سعی نموده است در ابتدای امر ساحت های تربیت اجتماعی و سیاسی را در این سند را مورد واکاوی نقد و بررسی قرار دهد. یافته های پژوهش نشان می دهد که سند تحول به عنوان سند مادر و قانون اساسی نظام تعلیم و تربیت بیشتر بر مفاهیم و انتزاعیات تکیه دارد و آنچه در مدارس اجرا می شود با برخی اصول تعریف شده در سند فاصله دارد و ظاهرا سند تحول بنیادین، شکل دادن به مفاهیم انضمامی را به زیر نظامها ویا برنامه های عملیاتی واجرایی، واگذار کرده است لازم است در برخی قسمت ها نحوه ی اجرای این اصول و اهمیت آن ها بازبینی شود.

کلیدواژه ها:

خانواده ، تربیت ساحت اجتماعی-سیاسی ، سند تحول بنیادین