تاثیر محبت و توجه بر موفقیت تحصیلی دانش آموزان
سال انتشار: 1404
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 95
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
EPCS04_1186
تاریخ نمایه سازی: 6 خرداد 1404
چکیده مقاله:
محبت و توجه، به عنوان دو عامل اساسی در روابط انسانی، نقش مهمی در روند رشد، شکوفایی و موفقیت تحصیلی دانش آموزان ایفا می کنند. بررسی ها و پژوهش های متعدد در حوزه روان شناسی تربیتی و علوم آموزشی نشان داده اند که دانش آموزانی که در محیط های آموزشی و خانوادگی از محبت و توجه کافی برخوردار هستند، اغلب از انگیزه و اعتماد به نفس بالاتری برای یادگیری برخوردارند و در نتیجه، پیشرفت و موفقیت تحصیلی بیشتری نیز کسب می کنند.محبت به معنای ابراز عاطفه مثبت، حمایت عاطفی و پذیرش دانش آموز به عنوان یک فرد باارزش است، در حالی که توجه به معنای درگیر شدن فعالانه والدین، معلمان و اطرافیان در روند آموزشی و نیازهای فردی دانش آموزان تعریف می شود. مطالعات نشان می دهد که تامین این دو نیاز اساسی باعث می شود دانش آموزان احساس امنیت روانی و آرامش خاطر داشته و با کاهش اضطراب، بهتر تمرکز کنند و علاقه بیشتری به انجام تکالیف، حضور در کلاس و مشارکت در فعالیت های گروهی نشان دهند.همچنین، نشان داده شده است که محبت و توجه والدین باعث شکل گیری نگرش مثبت فرزندان نسبت به تحصیل شده و عزت نفس آنان را افزایش می دهد. در محیط مدرسه نیز، معلمانی که با دانش آموزان با مهربانی برخورد می کنند و نیازهای عاطفی آنان را درک می کنند، اثرات مثبتی بر پیشرفت تحصیلی شاگردان خود می گذارند. کلاس هایی که در آن رابطه ای گرم، دوستانه و توام با احترام برقرار است، اغلب محلی برای رشد خلاقیت، اعتماد به نفس و جلب همکاری دانش آموزان خواهد بود.در نقطه مقابل، فقدان محبت و بی توجهی، به ویژه در دوران کودکی و نوجوانی، ممکن است منجر به افت تحصیلی، ضعف انگیزشی، بروز رفتارهای منفی و حتی ترک تحصیل شود. دانش آموزانی که احساس می کنند از سوی والدین یا معلمانشان نادیده گرفته می شوند، معمولا دچار کاهش اعتماد به نفس، اضطراب و استرس، کاهش علاقه به یادگیری و حتی مشکلات رفتاری می شوند که این عوامل به طور مستقیم یا غیرمستقیم بر عملکرد آموزشی آن ها تاثیر می گذارد.در پایان، می توان نتیجه گرفت که محبت و توجه، ستون های اصلی حمایت عاطفی برای موفقیت تحصیلی دانش آموزان به شمار می روند. این دو عامل نه تنها از طریق تاثیرگذاری روانی و عاطفی، بلکه از طریق افزایش انگیزه، علاقه مندی، احساس تعلق و تقویت عملکرد شناختی دانش آموزان، سهم مهمی در ارتقاء کیفیت آموزشی و موفقیت تحصیلی آنان دارند. بر این اساس، تقویت روابط عاطفی مثبت در مدارس و خانواده ها و در پیش گرفتن رویکردهای حمایتی و تشویقی، باید به عنوان یک ضرورت اساسی در برنامه ریزی های آموزشی و تربیتی مورد توجه قرار گیرد.
کلیدواژه ها:
نویسندگان