خستگی دیجیتال معلمان و کاهش کیفیت تدریس

در سال های اخیر و به ویژه با گسترش آموزش مجازی و استفاده روزافزون از فناوری های دیجیتال در فرایند تدریس، پدیده ای تحت عنوان «خستگی دیجیتال» در میان معلمان شیوع پیدا کرده است. این نوع خستگی که ناشی از مواجهه طولانی مدت با ابزارها و محیط های دیجیتال است، می تواند به بروز علائم روانی و جسمی مانند کاهش تمرکز، فرسودگی ذهنی، سردرد، اضطراب و احساس بی انگیزگی منجر شود. افزایش جلسات آنلاین، الزام به پاسخ گویی دائم از طریق پیام رسان ها، و عدم تفکیک میان زمان کاری و شخصی، از جمله عوامل تشدیدکننده این وضعیت هستند. در نتیجه، بسیاری از معلمان توان و انرژی کافی برای طراحی و اجرای یک تدریس باکیفیت و خلاقانه را از دست می دهند. این موضوع به ویژه در آموزش های مجازی و ترکیبی، به شکل ملموسی بر تعامل با دانش آموزان و مدیریت کلاس تاثیر منفی می گذارد. همچنین، نبود آموزش کافی در زمینه مهارت های دیجیتال و پشتیبانی سازمانی، مشکل را پیچیده تر کرده است. خستگی دیجیتال نه تنها کیفیت زندگی کاری معلمان را کاهش می دهد، بلکه به طور مستقیم بر کیفیت آموزشی نیز سایه می افکند.از سوی دیگر، تداوم این شرایط می تواند پیامدهای بلندمدتی برای نظام آموزشی در پی داشته باشد. کاهش انگیزه معلمان، فرسایش تدریجی اشتیاق آن ها به تدریس، و بی میلی به استفاده از نوآوری های آموزشی، بخشی از این پیامدهاست. از نظر روان شناختی، خستگی دیجیتال به احساس ناتوانی، بی اثر بودن تلاش ها و حتی افسردگی شغلی منجر می شود که همه این عوامل، نقش حرفه ای معلم را تضعیف می کند. در این میان، حمایت نهادی، سیاست گذاری مناسب برای مدیریت بار کاری دیجیتال، و آموزش های هدفمند برای بهبود بهره وری در محیط های آنلاین، می تواند در کاهش اثرات این پدیده موثر باشد. پژوهش ها نشان می دهد که ایجاد تعادل میان کار و زندگی دیجیتال، افزایش انعطاف در برنامه های آموزشی، و ایجاد بسترهای حمایتی برای سلامت روان معلمان، از جمله راهکارهای مقابله با این بحران در حال گسترش است. توجه به این موضوع، نه تنها یک اولویت حرفه ای بلکه ضرورتی برای حفظ کیفیت آموزش در عصر دیجیتال محسوب می شود.

کلیدواژه ها:

خستگی دیجیتال ، معلمان ، کیفیت تدریس