مرور پژوهش ها درباره آموزش مهارت های زندگی در مدارس

آموزش مهارت های زندگی به عنوان یکی از مولفه های حیاتی تربیت دانش آموزان در نظام آموزشی، نقش بسزایی در توسعه شخصیت، سلامت روانی، و بهبود کیفیت زندگی فردی و اجتماعی آنان ایفا می کند. این مهارت ها شامل توانایی های مرتبط با حل مسئله، تصمیم گیری، ارتباط موثر، مدیریت استرس، و خودآگاهی است که در محیط مدرسه بستری مناسب برای آموزش و تقویت آنها فراهم می آید. پژوهش های متعددی در سطح جهانی و منطقه ای به بررسی اثرات و روش های آموزش مهارت های زندگی در مدارس پرداخته اند که نتایج آنها نشان دهنده بهبود چشمگیر در رفتارهای اجتماعی، انگیزه یادگیری، و کاهش مشکلات رفتاری و عاطفی دانش آموزان است. مرور ادبیات موجود نشان می دهد که اجرای برنامه های جامع و هدفمند آموزش مهارت های زندگی، به ویژه زمانی که به صورت تلفیقی با فعالیت های عملی و مشارکت خانواده و جامعه پیاده سازی شود، موجب تقویت تاب آوری و افزایش رضایت روانی دانش آموزان می گردد. با توجه به اهمیت روزافزون این موضوع و تنوع رویکردهای پژوهشی، این مقاله به مرور سیستماتیک و تحلیل محتوایی پژوهش های انجام شده درباره آموزش مهارت های زندگی در مدارس می پردازد تا ضمن شناسایی روش های موثر و چالش های موجود، راهکارهایی برای بهبود برنامه های آموزشی ارائه شود. نتایج این بررسی می تواند راهنمای مناسبی برای سیاست گذاران، معلمان، والدین و پژوهشگران در جهت ارتقاء کیفیت آموزش مهارت های زندگی و ایجاد محیطی سالم تر و پویا تر در مدارس باشد.

کلیدواژه ها:

مهارت زندگی ، نظام آموزشی ، دانش آموزان ، یادگیری ، سیستماتیک ، مدرسه