اثر بخشی برنامه مبتنی بر روانشناسی مثبت بر تاب آوری و کیفیت زندگی زنان دارای همسر آلزایمری

مقدمه: زنان دارای همسر مبتلا به بیماری آلزایمر، به دلیل شرایط استرس زا و مزمن مراقبتی، با چالش هایی در تاب آوری و کیفیت زندگی مواجه اند. رویکرد روان شناسی مثبت با تمرکز بر توانمندی ها و منابع درونی فرد، می تواند به عنوان مداخله ای موثر در این زمینه مطرح شود. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی برنامه مبتنی بر روان شناسی مثبت بر تاب آوری و کیفیت زندگی زنان دارای همسر مبتلا به آلزایمر انجام شد. روش: این مطالعه از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش، علی-مقایسه ای با رویکرد میدانی بود. جامعه آماری شامل کلیه مراجعان زن به مرکز مشاوره آوا بود که همسران آن ها مبتلا به آلزایمر بودند. از بین آن ها ۱۵۰ نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها پرسش نامه بود که پس از اخذ رضایت نامه کتبی، به صورت انفرادی توزیع شد. جهت تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس (ANCOVA) و تحلیل واریانس تک متغیره (ANOVA) با استفاده از نرم افزار SPSS استفاده گردید. یافته ها: نتایج تحلیل آماری نشان داد که برنامه مبتنی بر روان شناسی مثبت، به طور معناداری موجب افزایش تاب آوری و بهبود کیفیت زندگی در زنان مورد مطالعه شده است، با این حال، تاثیر این مداخله بر تاب آوری بیش از کیفیت زندگی بوده است. نتیجه گیری: یافته ها موید اثربخشی مداخلات روان شناسی مثبت در ارتقای توانمندی های روان شناختی زنان مراقب همسران آلزایمری است. این نتایج می تواند در طراحی برنامه های حمایتی و آموزشی برای این قشر مورد استفاده قرار گیرد. واژگان کلیدی: روان شناسی مثبت، تاب آوری، کیفیت زندگی، آلزایمر، زنان مراقب

کلیدواژه ها:

روان شناسی مثبت ، تاب آوری ، کیفیت زندگی ، آلزایمر ، زنان مراقب