پیشبینی رشد پس از آسیب براساس تاب آوری و شوخ طبعی در مادران دارای کودک مبتلا به اختلال نارسایی توجه- بیشفعالی

مقدمه: اختلال نارسایی توجه-بیشفعالی (ADHA)، کودکان را پیش از سن ورود به مدرسه با خود درگیر می سازد و مادران اولین کسانی هستند که در مراقبت از این کودکان با چالش ها و آسیب های زیادی روبه رو می شوند. هدف: هدف از انجام این پژوهش پیشبینی رشد پس از آسیب براساس تاب آوری و شوخ طبعی در مادران دارای کودک با ADHD است. روش: روش این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه مادران ۱۸ تا ۴۵ ساله دارای کودک مبتلا به ADHD شهر رشت و تهران در سال ۱۴۰۱ تشکیل دادند. به روش نمونه گیری هدفمند، ۱۹۹ مادر دارای کودک ADHD انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل مقیاس سبک های شوخ طبعی سواری (۱۳۹۷)؛ مقیاس رشد پس از آسیب تدسچی و کالهون (۱۹۹۶) و مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳) بود. به منظور تحلیل داده ها، از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه استفاده شد. نتایج: ضرایب رگرسیون نشان داد شوخ طبعی (β=۰.۲۹۹, P=۰.۰۱۰) و تاب آوری (P=۰.۰۲۸, β=۰.۳۰) به طور معنی داری در پیشبینی رشد پس از آسیب موثر هستند و ضرایب همبستگی پیرسون نشان داد، رابطه بین رشد پس از آسیب با تاب آوری (R=۰.۳۶۷) و رابطه بین شوخ طبعی و رشد پس از آسیب (R=۰.۳۱۶) مثبت است. همچنین تاب آوری با (R۲=۰.۱۳۴) و شوخ طبعی با (R۲=۰.۱۰) به ترتیب می تواند با میزان ۱۳ درصد و ۱۰ درصد از رشد پس از آسیب را در مادران دارای کودک ADHD پیشبینی کند. نتیجه گیری: تاب آوری و شوخ طبعی می تواند در رشد پس از آسیب مادران دارای کودک ADHD موثر باشد و منابع مقابله ای آن ها را تقویت کند.

کلیدواژه ها:

اختلال نارسایی توجه/بیشفعالی ، تاب آوری ، رشد پس از آسیب ، شوخ طبعی