نقش ابعاد ذهنیسازی در پیشبینی باورهای شخصیت خودشیفته

هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش ابعاد ذهنیسازی در پیشبینی باورهای شخصیت خودشیفته در دانشجویان انجام شد. روش: روش پژهش حاضر توصیفی_ همبستگی و جامعه پژوششامل تمامی دانشجویان دانشگاه شهید مدنی آذربایجان و دانشگاه علوم پزشکی ساری در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲ به تعداد ۱۳۶۲۴ نفر بود که از این میان براساس قاعده معادلات ساختاری تعداد ۴۶۰ نفر به عنوان نمونه تعیین شده و با روش تصادفی_ خوشهای انتخاب شدند. برای جمعآوری دادهها از پرسشنامه عملکرد تاملی (RFQ؛ فوناگی و همکاران، ۲۰۱۶) و پرسشنامه خودشیفتگی مرضی (PNI؛ پینکاس و همکاران، ۲۰۰۹) استفاده شد. جهت تحلیل دادههای تحقیق از از نرمافزار spss نسخه ۲۶ و نرمافزار AMOS به ترتیب، در سطح آمار توصیفی و آمار استنباطی و همچنین از همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه استفاده شد. نتایج: بررسیها نشان داد میانگین و انحراف معیار سن تعداد ۴۶۰ نفر شرکتکننده تحقیق ۱۸/۲۳±۴۱۳/۴ میباشد. نتایج همبستگی پیرسون نشان داد بین مولفههای ذهنیسازی در اطمینان (۵۷۲/۰) و عدم اطمینان (۱۶۶/۰) با باورهای شخصیت خودشیفته رابطه معنیداری وجود دارد (۰۱/۰>p). مقدار آماره F که برابر ۳۲۰/۱۴۲ بدست آمده است برای بررسی تاثیر مولفههای ذهنیسازی در پیشبینی باورهای شخصیت خودشیفته در سطح ۰۱/۰p < معنادار است و با توجه به آماره (ضریب تعیین)، ۴/۳۸ درصد از واریانس باورهای شخصیت خودشیفته توسط ذهنیسازی (در مولفههای اطمینان و عدم اطمینان) تبیین میشود. نتیجهگیری: بر اساس یافتهها ابعاد ذهنیسازی افراد را مستعد گرایش ها و چالش های خودشیفتگی میکند، که می تواند بر شبکه های حمایت اجتماعی آنها تاثیر بگذارد. افراد متخصص در این زمینه میتوانند هدف قرار دادن خودشیفتگی و اختلال در فرایند ذهنیسازی را به عنوان زمینههای مداخله بالقوه برای افزایش درک افراد از حمایت اجتماعی و رفاه کلی در نظر بگیرند.

کلیدواژه ها:

ابعاد ذهنیسازی ، باورهای شخصیت خودشیفته