نقش فناوری های نوظهور در کاهش اثرات تنش خشکی در گیاهان زراعی

قرارگیری ایران در کمربند بیابانی زمین، تاثیر معضل گرمایش جهانی و کمبود محتوای رطوبتی سامانه های بارش زا، بر اهمیت بهره وری مطلوب از آب برای گیاهان زراعی افزوده است؛ این وضعیت لزوم توجه بیشتر پژوهشگران به راهبردهای نوین در علوم کشاورزی را دوچندان کرده است. هدف تحقیق پیش رو، بررسی تاثیر فناوری های نوظهور از منظری تازه و دیدگاهی نوین برای مواجهه با مسئله کم آبی و تنش خشکی در جهت خودکفایی ملی است. قدم اولیه برای شناخت راهبردهای بنیادی تعیین سازوکارهای گیاه در مقابله با تنش خشکی شامل واکنش های مورفولوژیکی، فیزیولوژیکی، بیوشیمیایی، سلولی و مولکولی در مسیر کاربرد فناوری های نوین، قدم اولیه برای شناخت راهبردهای بنیادی است. شناخت مرحله رشدی حساس به تنش نیز در زمان کاربرد و نوع فناوری اعمال شده اهمیت بسزایی دارد. پیشرفت های حاصل از فناوری در  زمینه بهنژادی از طریق استفاده از هوش مصنوعی و همچنین دیدگاه های مولکولی و ژنومیک با تاکید ویژه بر تغییر فناوری اومیکس یعنی رویکردهای متابولومیکس، پروتئومیکس، ژنومیکس، ترانسکریپتومیکس و فنومیکس موجب بهبود تحمل تنش در گیاهان می شوند. علاوه بر این هوش مصنوعی، اینترنت اشیاء، پرایمینگ بذر، استفاده از محافظت کننده های اسمزی، ریز جانداران، بیوچار، هیدروژل، کاربرد نانو ذرات و تکنیک های مهندسی متابولیک نیز از مواردی هستند که برای کاهش اثرات تنش خشکی مورداستفاده قرار می گیرند.

کلیدواژه ها:

تنش خشکی ، فناوری های نوین ، گیاهان زراعی ، مهندسی ژنتیک