هوش مصنوعی ارتباطی پیشتاز

در عصر تحول دیجیتال، هوش مصنوعی ارتباطی به عنوان یکی از پیشرفته ترین شاخه های فناوری شناختی، نقشی بنیادین در بازآفرینی الگوهای ارتباطی انسان ها با ماشین ها ایفا می کند. این مقاله با رویکردی تحلیلی–توصیفی و با بهره گیری از مطالعات کتابخانه ای، به بررسی ابعاد مفهومی، ساختاری و کاربردی این فناوری می پردازد. هدف اصلی پژوهش، تبیین جایگاه هوش مصنوعی ارتباطی در تعاملات انسان محور، تحلیل سازوکارهای پردازش زبان طبیعی، و واکاوی تاثیرات اجتماعی، اخلاقی و فرهنگی آن در محیط های دیجیتال است. یافته ها نشان می دهد که این فناوری فراتر از ابزارهای پاسخ گو، در حال ایفای نقش فعال در خلق تعاملات همدلانه، سازگار با زمینه و چندرسانه ای است. همچنین کاربرد آن در حوزه هایی چون آموزش، روابط عمومی، درمان روان شناختی، بازاریابی و رسانه، موجب بازتعریف مفاهیم کلاسیک ارتباطات شده است. از سوی دیگر، چالش هایی همچون شفافیت الگوریتم ها، تعارضات اخلاقی و امکان فریب کاربران، لزوم طراحی چارچوب های نظارتی و سیاست گذاری هوشمند را دوچندان می سازد. مقاله حاضر بر این باور است که توسعه مسئولانه هوش مصنوعی ارتباطی، نیازمند تلفیق فناوری با دانش انسانی و نهادینه سازی اصول اعتماد و شفافیت در معماری آن است.

کلیدواژه ها:

هوش مصنوعی ارتباطی ، تعامل انسان -ماشین ، زبان طبیعی ، همدلی دیجیتال ، چالش های اخلاقی