بررسی نقش آموزش مثبت نگری در بهبود تاب آوری معلمان ابتدایی و تاثیر آن بر کیفیت تدریس

در دهه های اخیر، روان شناسی مثبت نگر به عنوان رویکردی نوین در ارتقاء سلامت روان و بهبود عملکرد حرفه ای در حوزه های مختلف از جمله آموزش وپرورش مطرح شده است. یکی از مفاهیم کلیدی این رویکرد، «مثبت نگری» است که به معنای تمرکز بر نقاط قوت، نگرش خوش بینانه نسبت به رویدادها، و تفسیر مثبت از چالش ها شناخته می شود. در محیط آموزشی، به ویژه در مدارس ابتدایی که معلمان با طیف گسترده ای از نیازهای دانش آموزان، فشارهای شغلی، و انتظارات والدین مواجه هستند، مثبت نگری می تواند نقش مهمی در افزایش تاب آوری روان شناختی آنان ایفا کند. پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش آموزش مثبت نگری در بهبود تاب آوری معلمان ابتدایی و تاثیر آن بر کیفیت تدریس انجام شده است. روش این تحقیق توصیفی-تحلیلی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و تحلیل محتوای پژوهش های پیشین در حوزه های روان شناسی تربیتی، تاب آوری و آموزش مثبت نگری بوده است. یافته ها نشان می دهند که آموزش مهارت های مثبت نگری نه تنها موجب افزایش توان مقابله با استرس، انعطاف پذیری روانی و ثبات هیجانی معلمان می شود، بلکه به طور مستقیم با بهبود کیفیت تدریس، افزایش انگیزه شغلی، ارتقاء تعامل با دانش آموزان و مدیریت بهتر کلاس در ارتباط است. بر این اساس، پیشنهاد می شود سیاست گذاران آموزشی و نهادهای تربیت معلم، برنامه های مبتنی بر آموزش مثبت نگری را در دوره های ضمن خدمت معلمان ابتدایی گنجانده و با تقویت جنبه های روان شناختی آنان، زمینه ساز آموزش اثربخش تر در مدارس باشند.

کلیدواژه ها:

آموزش مثبت نگری ، تاب آوری ، کیفیت تدریس ، معلمان ابتدایی ، روان شناسی مثبت نگر