دین و زبان های مصنوعی در آغاز قرن بیستم: استوالد و زامنهوف

چه نوع ایده ها و انگیزه هایی مروجان زبان های مصنوعی را بر آن داشت تا با تردید، و حتی تمسخر، افکار عمومی روبه رو شوند و از یکی از زبان های مصنوعی به عنوان بهترین راه حل برای مشکل ارتباطی جهان حمایت کنند؟ آیا این ایده ها صرفا ابزاری بودند، یا بخشی از یک دستورکار دینی خاص محسوب می شدند؟ این مقاله بر این باور است که همانند دیگر جنبش های اجتماعی و سیاسی در آستانه قرن بیستم، مانند سوسیالیسم، ناسیونالیسم یا پوزیتیویسم، اشتیاق برای یک زبان بین المللی ، دست کم به شکلی که استوالد(Ostwald) و زامنهوف (Zamenhof) از آن برداشت کرده اند، در ویژگی های اساسی یک دین سکولار نیز مشترک است: پیامی معنا بخش ، مجموعه ای از اصول اخلاقی و وعده نجات بخشی. به طور دقیق تر، این مقاله ارتباط استوالد با جنبش مونیست آلمان را تحلیل می کند و نقش زبان ایدو (Ido) را در دین جدید او، به نام «انرژیسم» (Energism)توضیح می دهد. همچنین، به بررسی رابطه ی "هومارانیسم" زامنهوف با یهودیت اصلاح شده که توسط آبراهام گایگر و هرمان کوهن توسعه یافت می پردازد. نکات کلیدی : - Secular religion → "دین سکولار" (با تاکید بر جنبه های شبه دینی غیرالهی)،- Message of salvation → "پیام نجات بخشی" (با لحن آرمان گرایانه جنبش ها)، - Homaranism → "هومارانیسم" (ترجمه نشده، چون یک اصطلاح خاص مربوط به زامنهوف است)، - Reform Judaism → "یهودیت اصلاح شده" (مکتبی خاص در یهودیت مدرن)

کلیدواژه ها:

اسپرانتو ، ایدو ، بین زبانشناسی ، مونیسم ، استوالد ، اصلاح یهودیت ، ادیان سکولار ، زامنهوف