مرور اثر مداخلات روان شناختی بر بهبود کیفیت زندگی بازماندگان سوگ

سوگ پس از از دست دادن عزیزان، تجربه ای جهانی است، اما برای برخی افراد به اختلال سوگ طولانی مدت یا سایر پیامدهای نامطلوب سلامت روان منجر می شود که کیفیت زندگی را به طور قابل توجهی مختل می کند. این مرور سیستماتیک اثربخشی مداخلات روان شناختی را در بهبود کیفیت زندگی بازماندگان سوگ ارزیابی می کند، با تمرکز ویژه بر کارآزمایی های کنترل شده تصادفی و سایر مطالعات با کیفیت بالا. بر اساس پروتکل PRISMA، جستجوی گسترده ای در پایگاه های داده علمی شامل PsycINFO، PubMed، Scopus و Web of Science برای مقالات داوری شده منتشر شده بین سال های ۲۰۱۰ تا ۲۰۲۴ انجام شد. در مجموع، ۲۲ مطالعه شامل شد که مداخلاتی مانند درمان رفتاری-شناختی، رویکردهای مبتنی بر ذهن آگاهی و درمان های متناسب با فرهنگ را بررسی کردند. نتایج نشان می دهد که درمان رفتاری-شناختی موثرترین مداخله برای کاهش علائم سوگ و بهبود کیفیت زندگی است، به ویژه در قالب ارائه های اینترنتی. با این حال، مداخلات تطبیق یافته فرهنگی و آن هایی که جمعیت های خاص مانند بازماندگان خودکشی و پناهندگان را هدف قرار می دهند، امیدوارکننده هستند ولی به تحقیقات بیشتری نیاز دارند. عوامل تعدیل کننده مانند قالب مداخله، ویژگی های جمعیت شناختی شرکت کنندگان و نوع سوگ بر نتایج تاثیرگذارند. خلاهای موجود در ادبیات پژوهش، شامل تمرکز محدود بر جمعیت های غیرغربی و نتایج بلندمدت کیفیت زندگی، مورد بحث قرار گرفته و توصیه هایی برای پژوهش های آینده و عمل بالینی ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

سوگ ، اختلال سوگ طولانی مدت ، مداخلات روان شناختی ، کیفیت زندگی ، درمان رفتاری-شناختی ، مرور سیستماتیک