تاثیر محیط یادگیری و سبک تدریس بر تقویت خودراهبری دانش آموزان ابتدایی

این مقاله مروری به بررسی تاثیر محیط یادگیری و سبک تدریس بر تقویت خودراهبری در دانش آموزان ابتدایی می پردازد. خودراهبری به عنوان یک مهارت کلیدی در عصر حاضر، به دانش آموزان این امکان را می دهد تا مسئولیت یادگیری خود را برعهده بگیرند، اهداف تعیین کنند، منابع مناسب را شناسایی کنند و بر پیشرفت خود نظارت داشته باشند. محیط یادگیری، چه از نظر فیزیکی و چه از نظر اجتماعی و روانی، نقش بسزایی در شکل گیری و توسعه این مهارت دارد. یک محیط حمایتی و تشویق کننده، که در آن دانش آموزان احساس امنیت و اعتماد به نفس می کنند، می تواند بستر مناسبی برای پرورش خودراهبری فراهم آورد. همچنین، سبک تدریس معلمان به طور مستقیم بر میزان مشارکت، انگیزه و استقلال دانش آموزان تاثیر می گذارد. رویکردهای تدریس متمرکز بر دانش آموز، که به آن ها امکان انتخاب، مشارکت در برنامه ریزی و ارزیابی را می دهند، به طور خاص در تقویت خودراهبری موثر هستند. این مقاله با مرور تحقیقات انجام شده در این زمینه، به تبیین چگونگی تعامل این دو عامل و ارائه راهکارهایی برای ایجاد محیط های یادگیری و اتخاذ سبک های تدریس موثر برای توسعه خودراهبری در دانش آموزان ابتدایی می پردازد. هدف نهایی این پژوهش، ارائه یک چارچوب جامع برای معلمان و سیاست گذاران آموزشی است تا با درک عمیق تر این عوامل، به تربیت نسلی از دانش آموزان خودراهبر کمک کنند که قادر به یادگیری مادام العمر باشند.

کلیدواژه ها:

خودراهبری ، محیط یادگیری ، سبک تدریس ، دانش آموزان ابتدایی ، یادگیری مستقل