تحلیل کاربرد وعملکرد علم روانشناسی در نظام آموزشی

مطالعه حاضر به بررسی کاربرد روانشناسی تربیتی در تدریس معلمان در سیستم های اموزشی پرداخته است. روانشناسی تربیتی یک زیر شاخه نسبتا جوان است که رشد فوق العاده ای را تجربه کرده است. روانشناسی تا اواخر دهه ۱۸۰۰ به عنوان یک علم جداگانه ظاهر نشد، بنابراین علاقه قبلی به روانشناسی تربیتی عمدتا توسط فیلسوفان تربیتی تقویت شد.هربارت معتقد بود که علاقه دانش آموز به یک موضوع تاثیر زیادی بر نتیجه یادگیری دارد. او معتقد بود که معلمان باید این را در هنگام تصمیم گیری در مورد اینکه کدام نوع آموزش مناسب تر است در نظر بگیرند.ویلیام جیمز، روانشناس و فیلسوف سهم قابل توجهی در این زمینه داشت. متن مهم او در سال ۱۸۹۹ در گفتگو با معلمان در مورد روانشناسی، اولین کتاب درسی روانشناسی تربیتی به حساب می آید. تقریبا در همین دوره، آلفرد بینه روانشناس فرانسوی، در حال توسعه تست های هوش معروف خود بود .این تست ها در ابتدا برای کمک به دولت فرانسه طراحی شده بودند تا کودکانی را که دارای تاخیر رشدی هستند شناسایی کند و برنامه های آموزشی ویژه ای را ایجاد کند.روانشناس تربیتی با هدف شناسایی نقاط قوت و ضعف کودکان و نوجوانان با آنها کار می کند و با ارائه راهکارهای کلیدی برای غلبه بر چالش ها و بهبود عملکرد بچه ها ، به آنها کمک می کند تا از حداکثر توانمندیهای خود شان استفاده نمایند. آموزش هایی که توسط روانشناسان تربیتی به کودکان داده می شود فراتر از درس ،کلاس و مدرسه است زیرا به جنیه های دیگر زندگی روزمره آنها مانند ایجاد انعطاف پذیری، داشتن اعتماد به نفس، بهره مندی از عزت نفس ، مدیریت استرس و غیره کمک می کند. به طور خلاصه میتوان گفت که روانشناسان تربیتی با کودکان کار می کنند تا در درجه اول متوجه شوند که کودکان چگونه اطلاعات را یاد می گیرند و آنها را پردازش می کنند تا بتوانند روش هایی برای بهبود عملکرد کودکان ارائه دهند و در درجه بعدی با توجه به مسائل عاطفی، رفتاری، انگیزه و... نقش آنها را در یادگیری کودکان مورد بررسی قرار می دهند.

کلیدواژه ها:

روانشناسی ، تربیت ، چالش ها و کاربردها ، آموزش ، توانمندی.