نقش فناوری های کمکی در آموزش دانش آموزان با نیازهای ویژه

هدف این مقاله، بررسی نقش، اهمیت، و چالش های به کارگیری فناوری های کمکی (AT) در فرآیند آموزش و توانمندسازی دانش آموزان با نیازهای ویژه (SEN) است. با گسترش رویکرد آموزش فراگیر و ضرورت پاسخگویی به تنوع یادگیری در کلاس های درس، فناوری های کمکی به عنوان ابزارهایی قدرتمند برای افزایش دسترسی، مشارکت، و پیشرفت تحصیلی این دانش آموزان مطرح شده اند. این مقاله با روش شناسی اسنادی و مرور نظام مند ادبیات پژوهشی، به تحلیل انواع فناوری های کمکی، کاربردهای آن ها برای گروه های مختلف دانش آموزان با نیازهای ویژه (مانند اختلالات یادگیری، ناتوانی های حسی، جسمی-حرکتی، و اختلالات طیف اوتیسم)، و تاثیرات آن ها بر جنبه های مختلف عملکردی از جمله مهارت های تحصیلی، ارتباطی، اجتماعی، و استقلال فردی می پردازد. یافته ها نشان می دهد که استفاده هدفمند و مناسب از فناوری های کمکی می تواند موانع یادگیری را کاهش داده، انگیزه و خودکارآمدی دانش آموزان را افزایش دهد، و به معلمان در ارائه آموزش متمایز و موثر یاری رساند. با این حال، چالش هایی نظیر هزینه ها، نیاز به آموزش تخصصی معلمان و والدین، ارزیابی و انتخاب مناسب ترین فناوری، و تضمین پایداری استفاده از آن ها نیز وجود دارد. در نتیجه، برای بهره برداری حداکثری از پتانسیل فناوری های کمکی، نیازمند سرمایه گذاری، برنامه ریزی دقیق، آموزش مستمر، و همکاری چندجانبه بین تمامی ذی نفعان نظام آموزشی هستیم

کلیدواژه ها:

فناوری کمکی ، دانش آموزان با نیازهای ویژه ، آموزش فراگیر ، اختلالات یادگیری ، طراحی جهانی برای یادگیری (UDL) ، توانمندسازی