شهر حساس به آب راهکاری اجتماعی برای سازگاری با کم آبی

بیشتر شهرهای ایران در مناطق جغرافیایی با محدودیت شدید منابع آبی واقع شده اند. توسعه بی رویه و ناپایدار این شهرها، به دلیل شرایط گوناگون و فعال شدن مکانیزم های اقتصادی متناظر با آن ها، باعث شده تا تقاضای آب شرب شهری به صورت فزاینده ای افزایش یافته و نیاز به تامین آب این شهرها روز به روز بیشتر شود. تا کنون این افزایش تقاضا، با تاکید بر رویکرد تامین آب، بیشتر از طریق انتقال آب از منابع بیرون حوضه، برداشت ناپایدار و بیش از ظرفیت از سفره های آب زیرزمینی پاسخ داده شده است. این برداشت ناپایدار منجر به تخریب منابع آبی منطقه شده و به مرور ظرفیت تامین آب برای شهرها کاهش پیدا کرده است. به طوری که امروزه زنگ خطر بحران آب در شهرهای مختلف به صورت گوشخراش و دردناکی به صدا درآمده است. مقابله با این بحران و سازگاری با کم آبی، نیازمند تحول بنیادی در سیاست توسعه شهری و مدیریت آب شهرهاست. ایده «شهر حساس به آب» با هدف اجتماعی کردن آب در شهرهای ایران پیشنهاد می شود. درواقع با رویکردی اجتماعی-ارتباطی، ضمن شناسایی اقدامات و فعالیت ها، می توان در راستای حساس کردن جامعه و ایجاد عزم عمومی در شهرها برای کاهش مصرف آب حرکت کرد. درواقع برای اجتماعی سازی ایده سازگاری با کم آبی در میان شهروندان، ایجاد حساسیت در شهروندان شهر شامل مصرف کنندگان، مدیران دولتی و تشکل های غیردولتی و خصوصی منجر به تغییر دانش، نگرش و تغییر رفتار مصرف می شود. جریان سازی و اجتماعی کردن این الگوها با استفاده از همه ظرفیت های جامعه در بخش های دولتی، خصوصی، غیردولتی و مردم برای تقویت مرحله مدیریت تقاضای آب میسر می شود.

کلیدواژه ها:

شهر حساس به آب ، اجتماعیات آب ، سازگاری با کم آبی ، شهروند ، مصرف آب