نقش روان شناسی زبان در یادگیری و آموزش زبان

روان شناسی زبان، نظریه های متعددی ارائه کرده است و توضیح می دهد که چطور یک شخص زبانی را فرا می گیرد، زبان گفتار و نوشتار را تولید و دریافت می کند. این نظریات در زمینه آموزش زبان مورد استفاده قرار گرفته است. برخی از محققین از این نظریات، در توسعه روش های آموزش زبان استفاده می کنند. رویکرد روان شناسی زبان، یادگیری را به عنوان یک فرایند شناختی فردی که در درون فرد اتفاق می افتد و سپس به بعد اجتماعی می رود می بیند. رویکردهایی که بر اساس روان شناسی زبان توسعه یافته اند عبارتند از روش طبیعی، روش فیزیکی کل، روش پیشنهادی. این روش ها اصول روان شناسی زبان را به کار می گیرند که چگونه یک فرد زبان مادری یا زبان اول خود یا زبان دوم و سوم را می آموزد. درک زبان به گوش دادن و خواندن اشاره دارد در حالی که تولید به زبان گفتار و نوشتن اشاره دارد. گوش دادن، خواندن، صحبت کردن و نوشتن به عنوان چهار مهارت زبان نامیده می شوند. روانشناسی زبان به درک دشواری های این چهار مهارت و مشکلات درونی و بیرونی کمک می کند. همچنین به توضیح خطاهای دانش آموزان در یادگیری و انواعی از اختلالات مغزی مانند آگرافیا و آفازی می-پردازد. چنین به نظر می رسد که آشنایی معلمان به مبانی علوم روان شناسی زبان به آن ها کمک می کند که ضمن استفاده از روش مناسب برای آموزش این چهار مهارت زبانی مسیر یادگیری زبان آموزان را مهیاتر نمایند.

کلیدواژه ها:

روان شناسی زبان ، رویکرد آموزشی ، یادگیری زبان ، آموزش و پرورش