بررسی عوامل روانشناسی موثر بر استفاده از تکنولوژی در یادگیری دانش آموزان و مدیریت زمان

با گسترش روزافزون فناوری در عرصه آموزش، استفاده از ابزارهای فناورانه در یادگیری دانش آموزان به یکی از مهم ترین موضوعات حوزه تعلیم و تربیت تبدیل شده است. با این حال، بهره گیری موثر از این ابزارها تنها به دسترسی سخت افزاری و نرم افزاری محدود نمی شود، بلکه عوامل روان شناختی متعددی در این میان نقش کلیدی ایفا می کنند. پژوهش حاضر با هدف بررسی عوامل روان شناسی موثر بر استفاده از تکنولوژی در یادگیری دانش آموزان و همچنین نقش این عوامل در مدیریت زمان انجام شده است. در این مقاله، متغیرهایی همچون خودکارآمدی، انگیزش درونی و بیرونی، اضطراب تکنولوژی، و مهارت های نظم پذیری و مدیریت زمان مورد تحلیل قرار گرفته اند. چارچوب نظری پژوهش بر پایه نظریات بندورا (خودکارآمدی) و دسی و رایان (انگیزش خودمختار) بنا شده است. همچنین، مطالعات میدانی و یافته های پژوهشی پیشین در این زمینه بررسی شده اند. نتایج نشان می دهد دانش آموزانی که از خودکارآمدی بالاتر و انگیزش درونی بیشتری برخوردارند، استفاده موثرتری از فناوری آموزشی داشته و قادر به مدیریت بهتر زمان خود در فرآیند یادگیری هستند. از سوی دیگر، اضطراب تکنولوژیکی و ناتوانی در برنامه ریزی زمانی، می تواند منجر به افت تحصیلی، کاهش تمرکز و عدم مشارکت فعال در کلاس های مجازی شود. بر این اساس، پیشنهاد می شود مدارس و معلمان با برگزاری دوره های روان شناختی، آموزش مهارت های مدیریت زمان و تقویت باورهای خودکارآمد در دانش آموزان، زمینه بهره مندی موثرتر آن ها از تکنولوژی را فراهم سازند. توجه به این عوامل می تواند نقش مهمی در ارتقاء کیفیت یادگیری و عملکرد تحصیلی دانش آموزان ایفا کند.

کلیدواژه ها:

تکنولوژی آموزشی ، روان شناسی یادگیری ، خودکارآمدی ، مدیریت زمان ، انگیزش درونی