نقش فناوری در بهبود یادگیری ترکیبی دانش آموزان ابتدایی

در دهه های اخیر، تحول سریع فناوری اطلاعات و ارتباطات، منجر به دگرگونی های بنیادین در شیوه های یاددهی–یادگیری شده است. یکی از رویکردهای نوین که با استقبال روزافزون در نظام های آموزشی مواجه شده، یادگیری ترکیبی است؛ رویکردی که با ادغام هوشمندانه آموزش حضوری و آموزش مبتنی بر فناوری، فرصت های متعددی برای یادگیری عمیق تر، انعطاف پذیرتر و مشارکتی تر فراهم می سازد. پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش فناوری در بهبود یادگیری ترکیبی دانش آموزان ابتدایی تدوین شده و به صورت مروری تحلیلی، به تبیین ابعاد نظری، کاربردی و چالش های این حوزه پرداخته است. مقطع ابتدایی به عنوان پایه ای ترین سطح آموزشی، دارای حساسیت ها و ویژگی های منحصربه فردی است که در آن کیفیت فرآیند یادگیری، تاثیر مستقیمی بر رشد شناختی، عاطفی، اجتماعی و رفتاری کودکان دارد. در این زمینه، بهره گیری از فناوری در قالب یادگیری ترکیبی می تواند نقشی کلیدی در غنی سازی تجربه یادگیری، افزایش انگیزش، تسهیل یادگیری فردی و تقویت مهارت های قرن بیست ویکم ایفا کند. مقاله حاضر با بررسی متون علمی معتبر داخلی و بین المللی، به تحلیل تاثیر فناوری در یادگیری ترکیبی، بررسی پیشینه نظری و پژوهشی، تبیین فرصت ها، چالش ها و ارائه راهکارهای اجرایی پرداخته است. یافته های مقاله نشان می دهد که استفاده موثر از فناوری در یادگیری ترکیبی موجب بهبود کیفیت آموزش از طریق ارتقاء تعاملات معلم–دانش آموز، یادگیری شخصی سازی شده، یادگیری مشارکتی، بازخورد آنی، ارزیابی پویا و تسهیل طراحی فعالیت های یادگیری فعال می شود. از سوی دیگر، فناوری در فرآیند یادگیری ترکیبی بستری فراهم می آورد که در آن می توان به تفاوت های فردی، سبک های یادگیری و نیازهای خاص دانش آموزان ابتدایی به صورت هدفمند پاسخ داد. ابزارهایی نظیر محتوای چندرسانه ای، نرم افزارهای تعاملی، بازی وارسازی، واقعیت مجازی و سیستم های مدیریت یادگیری (LMS) از جمله فناوری هایی هستند که قابلیت ارتقاء یادگیری معنادار را دارند. با وجود این، چالش هایی همچون کمبود زیرساخت فناورانه، ضعف در توانمندی دیجیتال معلمان، نبود محتوای بومی استاندارد، نگرانی های امنیتی، مقاومت فرهنگی و ضعف برنامه ریزی راهبردی، از مهم ترین موانع بهره گیری بهینه از فناوری در آموزش ترکیبی به شمار می روند. این چالش ها نشان می دهند که تحقق اثربخش یادگیری ترکیبی نیازمند سیاست گذاری کلان، توانمندسازی معلمان، حمایت مدرسه محور، تولید محتوای بومی و مشارکت والدین است. در پایان، این مقاله با ارائه مجموعه ای از پیشنهادات کاربردی در چهار سطح سیاست گذاری، مدرسه ای، معلمی و محتوایی، راهکارهایی عملی برای ارتقاء اجرای آموزش ترکیبی در دوره ابتدایی ارائه می دهد. نتایج این پژوهش می تواند راهنمایی موثر برای تصمیم گیرندگان آموزشی، طراحان برنامه درسی، معلمان و پژوهشگران علاقه مند به حوزه فناوری آموزشی و یادگیری ترکیبی باشد.