اثرات عاطفی تربیتی رابطه معلم و دانش آموز در رشد خودپنداره اجتماعی

رابطه معلم و دانش آموز یکی از بنیادی ترین تعاملات در محیط آموزشی است که پیامدهای عمیق و پایداری بر جنبه های مختلف رشد دانش آموزان، به ویژه در شکل گیری خودپنداره اجتماعی آن ها دارد. این مقاله مروری به بررسی اثرات عاطفی و تربیتی این رابطه بر رشد خودپنداره اجتماعی دانش آموزان می پردازد. خودپنداره اجتماعی، به معنای ادراکات و باورهای فرد درباره خود در بافت های اجتماعی و تعاملات با دیگران است و نقش کلیدی در سلامت روان، عملکرد تحصیلی و سازگاری اجتماعی ایفا می کند. معلم به عنوان یک مرجع مهم و الگوی نقش، می تواند از طریق حمایت عاطفی، ایجاد فضای امن و تشویق مشارکت، به تقویت یا تضعیف این خودپنداره کمک کند. تعاملات مثبت و سازنده با معلم، حس ارزشمندی و پذیرش را در دانش آموزان تقویت می کند، در حالی که روابط منفی می تواند به کاهش اعتماد به نفس و احساس طردشدگی منجر شود. این پژوهش با مرور گسترده ادبیات موجود، به تحلیل مولفه های موثر در رابطه معلم و دانش آموز، از جمله سبک های ارتباطی، بازخوردها و انتظارات معلم، و چگونگی تاثیر آن ها بر ابعاد عاطفی و شناختی خودپنداره اجتماعی می پردازد. همچنین، راهکارهای عملی برای بهبود این رابطه و تقویت خودپنداره اجتماعی دانش آموزان ارائه می شود. نتایج این مقاله نشان می دهد که سرمایه گذاری بر کیفیت رابطه معلم و دانش آموز، نه تنها به پیشرفت تحصیلی کمک می کند، بلکه بستری برای رشد عاطفی و اجتماعی سالم فراهم می آورد.

کلیدواژه ها:

رابطه معلم و دانش آموز ، خودپنداره اجتماعی ، اثرات عاطفی ، اثرات تربیتی ، اعتماد به نفس