بررسی قاعده لاضرر از منظر فقهاء امامیه

آنچه در کتب قواعد فقهی درباره قاعده لاضرر نگاشته شده است، با تاکید بر مفهوم ضرر می باشد. این مقاله با این رویکرد که بیان پیامبر اکرم در باره نفی ضرر و ضرار در مورد ضرار تاکیدی و در مورد ضرار تاسیسی است و این دو معانی متفاوتی با یکدیگر دارند، نگاشته شده است . ضرر در خصوص مسائل مالی و نفسی است ولی ضرار در تضییق و کراهت و سختی بکار می رود. از جهت مفاد قاعده به نظر می رسد «لا» در حدیث الاضرر»، لای نفی است و مراد از آن عدم مشروعیت ضرر در روابط اجتماعی است. با توجه به این که رسول اکرم )ص( دارای مقامات نبوت قضاوت و حکومت بوده اند، احکام صادره از ایشان می تواند حکم شرعی قضائی یا حکومتی باشد . از این حیث، حدیث الاضرر را پیامبر اکرم(ص) در مقام بیان حکم شرعی بیان نمودند که در واقع چارچوب مشروعیت افعال مردم در جامعه انسانی را نشان می دهد و بیانگر این مطلب است که افعال ضرری و ضراری مشروعیت نداشته و حرام می باشد. اما این اصل و قاعده شرعی در بعضی از موارد میتواند مبنای حکم قضائی و حکومتی قرار گیرد و بر این اساس در جریان سمره بن جندب، پیامبر اکرم (ص) بر مبنای این اصل شرعی حکم قضائی و حکومتی صادر نموده اند.

کلیدواژه ها:

ضرر ، ضرار ، حکم حکومتی حکم شرعی ، شان تبلیغی