نقش خانواده در آموزش مهارت های زندگی به کودکان

خانواده به عنوان نخستین و پایدارترین نهاد اجتماعی، نقش بنیادینی در شکل گیری شخصیت، نگرش ها و توانایی های بنیادین کودک ایفا می کند. آموزش مهارت های زندگی که شامل توانایی هایی نظیر خودآگاهی، همدلی، حل مسئله، تصمیم گیری، مقابله با هیجانات و برقراری ارتباط موثر است، از همان سال های ابتدایی زندگی آغاز می شود و خانواده در این فرایند، نقشی محوری و بی بدیل دارد. نحوه ارتباط والدین با یکدیگر و با فرزندان، سبک های فرزندپروری، میزان آگاهی والدین از نیازهای روان شناختی کودک و توانایی آن ها در انتقال ارزش ها و مهارت ها، همگی بر یادگیری و درونی سازی مهارت های زندگی در کودک تاثیر می گذارند. در این میان، خانواده هایی که از سبک های تربیتی حمایتی و مشارکتی برخوردارند، با فراهم سازی محیطی امن و عاطفی، زمینه را برای پرورش مهارت های عاطفی و اجتماعی کودک مهیا می سازند. از سوی دیگر، بی توجهی به نیازهای روانی فرزندان، تعارض های والدین، روش های تنبیهی یا کنترل گرانه می تواند مانعی جدی در رشد سلامت روانی و مهارتی کودکان باشد. یافته های پژوهش های اخیر در ایران نیز موید آن است که تقویت روابط عاطفی والد-کودک، گفت وگوی منظم خانوادگی، الگودهی رفتاری والدین و مشارکت فعال آن ها در تربیت فرزندان، نقش مستقیمی در ارتقاء مهارت های زندگی و تاب آوری کودکان دارد.

کلیدواژه ها:

خانواده ، مهارت های زندگی ، تربیت فرزند ، هوش هیجانی ، سبک فرزندپروری و تصمیم گیری و حل مسئله