سمبولیسم و جایگاه جشن و شادی در ایران باستان

جشن ها اغلب از گذشته ناشناخته تاریخ اجتماعی بشر سرچشمه می گیرند و سرشار از نمادها و نشانه ها هستند. این رفتارهای آئینی در گذر از حوادث پرنشیب و فراز تاریخی دگرگونی هایی یافته و رنگ و معنایی متناسب با آن دوره و مکان را به خود گرفته اند. این تحقیق با عنوان نمادگرایی و جایگاه جشن و شادی در ایران باستان با رویکردی اسطوره ای دینی و تاریخی است. هدف از انتخاب این موضوع در واقع نگاهی تاریخی به جشنهای ایران باستان بر مبنی واقعیت و فلسفه وجودیشان و بررسی علت تعدد این جشنها در دوران باستان میباشد می توان گفت با توجه به تحولات نوین فرهنگی در جامعه امروزمان نیاز به بررسی های جدید در زمینه مسائل مربوط به تمدن فرهنگ و آئین های کهن این سرزمین بیشتر احساس می شود که این موضوع ما را در درک خاستگاه و هویت و سرنوشت خویش یاری رساند. در این تحقیق از روش کتابخانه ای بر مبنای توصیف و تحلیل منابع بهره گرفته شده است. مسئله اصلی مطرح شده این است که آیا رفتارهای آئینی و نمادین مربوط به جشنها با اسطوره های اولیه و آئین های باستانی گره خورده اند؟ احتمال می رود که اعتقاد به دو نیروی خیر و شر ثنویت در اساطیر در ایجاد و برگزاری جشنها تاثیر گذار بوده است. در نهایت مسئله ای که بر ما آشکار می گردد این است که جشن های باستانی ایران در حقیقت گونه ای مراسم عبادی برای شکرگذاری به درگاه پروردگار بوده و ایرانیان باستان معتقد به این امر بودند که جشن و شادی آفریده اهورامزدا بوده و آن را وسیله ای برای غلبه نیکی بر بدی تلقی می کردند.

کلیدواژه ها:

جشن های ایران ، اساطیر ، ادیان باستانی ، گاهشماری