نقش روش های تدریس فعال در افزایش یادگیری مفاهیم علوم تجربی

این پژوهش با هدف بررسی تاثیر روش های فعال تدریس در یادگیری علوم تجربی در مقطع متوسطه اول انجام شده است. اهمیت یادگیری فعال در آموزش علوم تجربی به دلیل ماهیت تجربی و کاربردی این رشته بر کسی پوشیده نیست. در این راستا، استفاده از روش های فعال می تواند به بهبود درک مفاهیم علمی، تقویت مهارت های تفکر انتقادی، افزایش انگیزه و علاقه مندی دانش آموزان و توسعه مهارت های عملی و اجتماعی آنان کمک کند. با وجود این مزایا، موانع متعددی در به کارگیری این روش ها وجود دارد که باید شناسایی و رفع شوند. در این پژوهش، روش کیفی توصیفی به کار گرفته شده است تا با تحلیل داده های موجود، به بررسی ابعاد مختلف روش های فعال تدریس و تاثیرات آن ها بر یادگیری علوم تجربی پرداخته شود. اطلاعات مورد نیاز از طریق مطالعه کتابخانه ای و بررسی منابع علمی، مقالات پژوهشی، کتب تخصصی و گزارش های آموزشی گردآوری شده است. نتایج نشان می دهد که به کارگیری روش های فعال مانند یادگیری مشارکتی، پروژه های علمی، آزمایش های عملی و یادگیری مبتنی بر مسئله، باعث افزایش عمق یادگیری و پایداری مفاهیم در ذهن دانش آموزان می شود. همچنین این روش ها باعث تقویت مهارت های حل مسئله، تفکر انتقادی و مهارت های اجتماعی می گردند و علاقه مندی و انگیزه دانش آموزان را نسبت به درس علوم تجربی به طور قابل توجهی افزایش می دهند. در کنار این آثار مثبت، موانعی همچون کمبود مهارت های معلمان، محدودیت منابع و تجهیزات، فشار برنامه درسی و ساختار سنتی ارزشیابی به عنوان چالش های اصلی اجرای روش های فعال شناسایی شده اند. در پایان، پژوهش تاکید می کند که برای بهره برداری کامل از مزایای روش های فعال تدریس در علوم تجربی، نیاز به برنامه ریزی آموزشی دقیق، آموزش مستمر معلمان، بهبود امکانات و تغییر نگرش ها در نظام آموزشی وجود دارد. این پژوهش می تواند مبنایی برای پژوهش های آینده و اصلاح سیاست های آموزشی در حوزه تدریس علوم تجربی باشد.

کلیدواژه ها:

آموزش و پرورش ، مقطع متوسطه ، علوم تجربی ، روش های تدریس ، تدریس فعال