بررسی تاثیر آموزش مهارت های خودکنترلی در بهبود خودتنظیمی و کاهش تکانشگری دانش آموزان پسر مقطع متوسطه دوم

یکی از عوامل مهم زمینه ساز در پیشرفت و یا شکست تحصیلی دانش آموزان توجه به مسائل روان-شناختی مرتبط با مراحل رشدی آنان می باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش مهارت های خودکنترلی بر خودتنظیمی و تکانشگری دانش آموزان پسر مقطع متوسطه دوم انجام شد. پژوهش از نوع نیمه آزمایشی (طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل) بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانش آموزان پسر مقطع متوسطه دوم شهرستان بود که تعداد ۳۰ نفر از آن ها به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه خودتنظیمی پنتریچ و دی گروت (۱۹۹۰) و پرسشنامه تکانشگری بارت (۲۰۰۴) استفاده شد. پس از اجرای پیش آزمون، مداخله آموزشی (آموزش مهارت های خودکنترلی) طی ۹ جلسه دو ساعته به گروه آزمایش ارایه گردید. پس از پایان مداخله، از هر دو گروه پس آزمون گرفته شدوداده ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها حاکی از آن بود که آموزش مهارت های خودکنترلی تاثیر معناداری بر افزایش خودتنظیمی و کاهش تکانشگری دانش آموزان دارد.

کلیدواژه ها:

مهارت های خودکنترلی ، خودتنظیمی ، تکانشگری.