واکاوی رابطه بین تعامل والد–فرزند و اعتماد به نفس در عملکرد تحصیلی دانش آموزان

این مقاله مروری به بررسی جامع رابطه پیچیده بین تعامل والد–فرزند و اعتماد به نفس در عملکرد تحصیلی دانش آموزان می پردازد. اهمیت این رابطه در شکل گیری مسیر تحصیلی و رشد کلی کودکان بر هیچ کس پوشیده نیست. پژوهش های متعدد نشان می دهند که سبک های مختلف تعامل والدین، از جمله سبک های فرزندپروری مقتدرانه، مستبدانه و سهل گیرانه، تاثیرات متفاوتی بر سطح اعتماد به نفس و در نتیجه عملکرد تحصیلی دانش آموزان دارند. تعامل والد–فرزند به عنوان یک بستر اولیه برای رشد شناختی، هیجانی و اجتماعی کودک عمل می کند و کیفیت این تعامل به طور مستقیم بر ادراکات کودک از توانایی های خود و جهان اطرافش تاثیر می گذارد. اعتماد به نفس، به عنوان یک سازه روانشناختی کلیدی، نقش محوری در انگیزه، پشتکار و تاب آوری تحصیلی ایفا می کند. دانش آموزانی که از اعتماد به نفس بالایی برخوردارند، تمایل بیشتری به پذیرش چالش ها، تلاش برای دستیابی به اهداف و بازیابی پس از شکست ها دارند. این مقاله به بررسی سازوکارهایی می پردازد که از طریق آن ها تعامل والد–فرزند بر اعتماد به نفس و سپس بر عملکرد تحصیلی تاثیر می گذارد، از جمله فراهم آوردن حمایت عاطفی، تشویق به استقلال، ارائه بازخورد سازنده و ایجاد محیطی امن و تحریک کننده برای یادگیری. علاوه بر این، به بررسی نقش عوامل میانجی و تعدیل کننده مانند انتظارات والدین، وضعیت اقتصادی-اجتماعی خانواده و ویژگی های فردی دانش آموز نیز پرداخته می شود. هدف نهایی این مقاله، ارائه یک چارچوب نظری جامع و مبتنی بر شواهد برای درک بهتر این پدیده و ارائه راهکارهای عملی برای والدین، معلمان و سیاست گذاران آموزشی به منظور بهبود تعاملات والد–فرزند و افزایش اعتماد به نفس دانش آموزان است که در نهایت منجر به بهبود عملکرد تحصیلی و موفقیت های آتی آن ها خواهد شد. این مقاله همچنین به بررسی تاثیرات محیط آموزشی بر اعتماد به نفس دانش آموزان و ارائه راهکارهایی برای بهبود آن نیز می پردازد.

کلیدواژه ها:

تعامل والد–فرزند ، اعتماد به نفس ، عملکرد تحصیلی ، دانش آموزان ، فرزندپروری