مولفه های کلیدی یادگیری خودگردان در بستر آموزش رسمی

یادگیری خودگردان به عنوان یک رویکرد آموزشی پیشرفته، در سال های اخیر توجه فزاینده ای را در نظام های آموزش رسمی به خود جلب کرده است. این رویکرد، دانش آموزان را قادر می سازد تا مسئولیت فرآیند یادگیری خود را بر عهده گیرند و با برنامه ریزی، نظارت، و ارزیابی فعالیت های آموزشی خود، به اهداف یادگیری دست یابند. پژوهش حاضر با هدف بررسی و تحلیل مولفه های کلیدی یادگیری خودگردان در بستر آموزش رسمی انجام شده است. این مقاله مروری، با تکیه بر یافته های پژوهش های معتبر داخلی و خارجی، ابعاد مختلف این مفهوم را کاوش می کند. در ابتدا، مفهوم یادگیری خودگردان و اهمیت آن در عصر حاضر تشریح می شود. سپس، مولفه های اصلی یادگیری خودگردان شامل برنامه ریزی، نظارت بر یادگیری، تنظیم خودکار، انگیزش، فراشناخت، خودکارآمدی، و مسئولیت پذیری به تفصیل مورد بررسی قرار می گیرند. تاثیر این مولفه ها بر پیشرفت تحصیلی، مشارکت دانش آموزان، و توسعه مهارت های قرن بیست و یکم نیز مورد بحث قرار می گیرد. همچنین، راهبردها و چالش های پیاده سازی یادگیری خودگردان در محیط های آموزشی رسمی، از جمله نقش معلمان، برنامه های درسی، و ارزیابی ها، تبیین می شوند. یافته ها نشان می دهد که یادگیری خودگردان نه تنها به بهبود عملکرد تحصیلی منجر می شود، بلکه مهارت های حیاتی نظیر تفکر انتقادی، حل مسئله، و خودتنظیمی را در دانش آموزان پرورش می دهد. این مقاله تاکید می کند که برای موفقیت در پیاده سازی یادگیری خودگردان، لازم است محیط های آموزشی حمایت کننده ایجاد شود و معلمان نقش تسهیل گر را ایفا کنند. در نهایت، چالش های پیش رو و پیشنهاداتی برای پژوهش های آتی در این زمینه ارائه می شود.

کلیدواژه ها:

یادگیری خودگردان ، آموزش رسمی ، برنامه ریزی ، فراشناخت ، خودکارآمدی.