بررسی نقش معلمان در پرورش مهارت های خودتنظیمی در کودکان مقطع ابتدایی
محل انتشار: دومین کنفرانس بین المللی پداگوژی و اسپرانتولوژی زمستان ۱۴۰۳ «آموزش پژوهی و اسپرانتوپژوهی»
سال انتشار: 1404
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 57
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
SPERO02_114
تاریخ نمایه سازی: 3 خرداد 1404
چکیده مقاله:
هدف این مقاله بررسی اهمیت خودتنظیمی در آموزش ابتدایی و نقش آن در بهبود یادگیری و رشد اجتماعی کودکان است. خودتنظیمی به معنای توانایی افراد در مدیریت افکار، احساسات و رفتارهای خود به منظور دستیابی به اهداف مشخص می باشد و به عنوان یکی از مهارت های اساسی در فرآیند یادگیری مطرح است. این مقاله به معرفی نظریه ها و مدل های مختلف خودتنظیمی، به ویژه نظریه های باندورا و زیمرمن، پرداخته و تاثیر خودتنظیمی را بر عملکرد تحصیلی، حل مسئله، تصمیم گیری، و مهارت های اجتماعی کودکان بررسی می کند. همچنین، اهمیت نقش معلمان در پرورش خودتنظیمی در محیط های آموزشی با استفاده از روش های تدریس فعال، بازخورد مستمر و ایجاد محیط های حمایتی تحلیل شده است. در ادامه، راهبردها و روش های عملیاتی برای تقویت خودتنظیمی در مدارس ابتدایی، از جمله استفاده از جدول های پاداش، تکنیک های تنفس و آرام سازی، و ارزیابی غیررسمی برای پیگیری پیشرفت دانش آموزان، ارائه گردیده است. این مقاله همچنین به چالش ها و موانع موجود در آموزش خودتنظیمی، به ویژه در محیط های با شرایط فرهنگی و اجتماعی متفاوت، اشاره کرده و راهکارهایی برای غلبه بر این چالش ها ارائه می دهد. در نهایت، یافته های پژوهش های تجربی در این زمینه مورد بررسی قرار گرفته و پیشنهاداتی برای تحقیقات آینده در خصوص توسعه روش های موثر در آموزش خودتنظیمی در مدارس ابتدایی ارائه می شود.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
کوثر دهنوی
دانش آموخته کارشناسی رشته آموزش ابتدایی، دانشکده پردیس نسیبه فرهنگیان، تهران
اسما فره روز
دانش آموخته کارشناسی رشته آموزش ابتدایی، دانشکده پردیس نسیبه فرهنگیان، تهران
فاطمه سادات موسوی
دانش آموخته کارشناسی رشته آموزش ابتدایی، دانشکده پردیس نسیبه فرهنگیان، تهران
زهرا احمدی
دانش آموخته کارشناسی رشته آموزش ابتدایی، دانشکده پردیس نسیبه فرهنگیان، تهران