بررسی نقش معلمان در پرورش مهارت های خودتنظیمی در کودکان مقطع ابتدایی

هدف این مقاله بررسی اهمیت خودتنظیمی در آموزش ابتدایی و نقش آن در بهبود یادگیری و رشد اجتماعی کودکان است. خودتنظیمی به معنای توانایی افراد در مدیریت افکار، احساسات و رفتارهای خود به منظور دستیابی به اهداف مشخص می باشد و به عنوان یکی از مهارت های اساسی در فرآیند یادگیری مطرح است. این مقاله به معرفی نظریه ها و مدل های مختلف خودتنظیمی، به ویژه نظریه های باندورا و زیمرمن، پرداخته و تاثیر خودتنظیمی را بر عملکرد تحصیلی، حل مسئله، تصمیم گیری، و مهارت های اجتماعی کودکان بررسی می کند. همچنین، اهمیت نقش معلمان در پرورش خودتنظیمی در محیط های آموزشی با استفاده از روش های تدریس فعال، بازخورد مستمر و ایجاد محیط های حمایتی تحلیل شده است. در ادامه، راهبردها و روش های عملیاتی برای تقویت خودتنظیمی در مدارس ابتدایی، از جمله استفاده از جدول های پاداش، تکنیک های تنفس و آرام سازی، و ارزیابی غیررسمی برای پیگیری پیشرفت دانش آموزان، ارائه گردیده است. این مقاله همچنین به چالش ها و موانع موجود در آموزش خودتنظیمی، به ویژه در محیط های با شرایط فرهنگی و اجتماعی متفاوت، اشاره کرده و راهکارهایی برای غلبه بر این چالش ها ارائه می دهد. در نهایت، یافته های پژوهش های تجربی در این زمینه مورد بررسی قرار گرفته و پیشنهاداتی برای تحقیقات آینده در خصوص توسعه روش های موثر در آموزش خودتنظیمی در مدارس ابتدایی ارائه می شود.

کلیدواژه ها:

خودتنظیمی ، آموزش ابتدایی ، یادگیری ، مهارت های اجتماعی ، معلمان ، نظریه های روان شناختی.