مطالعه و بررسی شگفتی های آفرینش در کلام نهج البلاغه

در منطق قرآن کریم گستره هستی آیینه تمام نمای اسماء و صفات آفریدگار و به عبارت دیگر آیینه آیات الهی است و سفیران آسمانی و انبیای الهی از هر فرصتی برای متوجه نمودن و حساس کردن مردمان نسبت به تامل در آیات پروردگار بهره برده اند تا از این رهگذر فطرت خدا آشنا و خداگرای انسان ها را برآشوبند و بالنده و شکفته کنند. در این نوشته تلاشی صورت گرفته تا اشارات خانه زاد خداوند، حضرت امیر المومنین در باب شگفتی های آفرینش در نهج البلاغه با توجه به نظرات شارحان این کتاب و جمعی از صاحب نظران مورد بررسی قرار گیرد و به این پرسش ها پاسخ داده شود که چرا امام علی علیه السلام در کلام خود به این شگفتی ها اشاره کرده و بیان آن ها چه رابطه ای با محتوای اصلی کلام آن حضرت داشته و مخاطبان چه پیامهایی از آن می توانند به دست آورند.

کلیدواژه ها:

شگفتی ، نهج البلاغه ، آفریدگار ، امام علی علیه السلام.