تاثیر بازی درمانی بر دانش آموزان دارای اختلال کم توجهی

اختلال کم توجهی (AD) یکی از رایج ترین مشکلات رفتاری در میان کودکان و نوجوانان است که می تواند بر عملکرد تحصیلی، روابط اجتماعی و رشد هیجانی آنان تاثیر منفی بگذارد. از جمله رویکردهای مداخله ای موثر برای کاهش علائم این اختلال، بازی درمانی به عنوان روشی غیرمستقیم، تعاملی و جذاب شناخته می شود. هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر بازی درمانی بر بهبود علائم کم توجهی در دانش آموزان مقطع ابتدایی می باشد. این مطالعه با روش نیمه تجربی و با استفاده از طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل انجام شده است. جامعه آماری شامل دانش آموزان ۷ تا ۱۰ ساله با تشخیص اختلال کم توجهی در یکی از مدارس شهر تهران بود. از بین آن ها ۳۰ نفر به صورت تصادفی انتخاب و به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. گروه آزمایش در ۱۰ جلسه بازی درمانی به شیوه ساختاریافته شرکت کردند؛ در حالی که گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. ابزار گردآوری داده ها، پرسش نامه SNAP-IV و مقیاس مشاهده رفتار معلم بود. نتایج تحلیل آماری با استفاده از آزمون کوواریانس نشان داد که بازی درمانی به طور معناداری باعث کاهش علائم کم توجهی در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل شده است (p<۰.۰۱). همچنین شرکت کنندگان در بازی درمانی بهبود قابل توجهی در مهارت های توجه، پیروی از دستورالعمل ها و تعاملات اجتماعی نشان دادند. یافته های این تحقیق تایید می کند که بازی درمانی می تواند به عنوان روشی موثر و کاربردی در کاهش علائم کم توجهی و بهبود عملکرد رفتاری و تحصیلی کودکان مورد استفاده قرار گیرد. پیشنهاد می شود در برنامه های آموزشی و مشاوره ای مدارس از این روش بهره گیری بیشتری شود.

کلیدواژه ها:

اختلال کم توجهی ، بازی درمانی ، دانش آموزان ابتدایی ، نیمه تجربی ، تهران.