جایگاه آموزش میان رشته ای در دانشگاه ها

در دنیای امروز، با پیچیده تر شدن مسائل اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و فناورانه، ضرورت پرداختن به آموزش میان رشته ای در نظام آموزش عالی بیش از پیش احساس می شود. آموزش میان رشته ای رویکردی است که از ترکیب دانش، روش ها و دیدگاه های رشته های مختلف برای حل مسائل بهره می گیرد و از چارچوب های سنتی رشته ای عبور می کند. این نوع آموزش زمینه را برای پرورش دانشجویانی فراهم می آورد که توانایی تفکر انتقادی، خلاقیت و حل مسئله را از منظرهای گوناگون دارند. مقاله حاضر به بررسی جایگاه آموزش میان رشته ای در دانشگاه ها می پردازد و نقش آن را در ارتقاء کیفیت آموزشی، توانمندسازی دانشجویان و پاسخ گویی به نیازهای متغیر جامعه تحلیل می کند.در این راستا، ابتدا مفاهیم بنیادین آموزش میان رشته ای، مزایا، چالش ها و تمایز آن با رویکردهای بین رشته ای و چندرشته ای مورد بررسی قرار می گیرد. سپس با مطالعه ی نمونه هایی از دانشگاه های پیشرو در زمینه ی میان رشته ای سازی آموزش، وضعیت فعلی دانشگاه های کشور از نظر ساختار برنامه های درسی، همکاری بین گروه های آموزشی و حمایت سیاست گذاران تحلیل می شود. یافته ها نشان می دهد که با وجود تاکید بر ضرورت نوآوری در آموزش، ساختارهای سخت گیرانه ی رشته ای، مقاومت نهادی و فقدان چارچوب های اجرایی مناسب، از موانع اصلی گسترش آموزش میان رشته ای در دانشگاه ها هستند. در پایان، پیشنهادهایی برای تقویت بسترهای میان رشته ای در آموزش عالی ارائه می گردد که شامل اصلاح برنامه های درسی، ارتقاء تعامل میان اعضای هیئت علمی و نهادینه سازی سیاست های حمایتی است.

کلیدواژه ها:

آموزش میان رشته ای ، نوآوری آموزشی ، دانشگاه ، برنامه درسی ، همکاری علمی ، آموزش عالی